“Alay etmemek,üzülmemek,tiksinmemek,anlamak bağışlamanın ta kendisidir.”
Spinoza
Bağışlama affetme erdemi; affetmenin unutma olmadığı;
Bağışlama ve merhamet; bunların farklı ama dayanışan iki erdem olduğu
Bağışlama ve savaş;herkese karşı ve kendimize karşı da bağışlayıcılık olması gerektiğini anlatır.Gerçekten affetmek nedir?
Bundan anlaşılan hatayı silmek,yok saymak, olmamış kabul etmek ise bu bizim sahip olmadığımız bir güçtür yada uzak durulmasında fayda olan bir aptallıktır.Ve sonuç olarak da bu bir basiretsizliktir.
Peki nedir o halde bağışlamak ?
Kin beslemeye son vermektir.Haklı görülen hıncın, kinin, kızgınlığın, intikam yada cezalandırma arzusu üzerinde zafer kazanan erdemdir.Bize zarar vermiş olan kimseye artık öfke duymamaktır.Bağışlama henüz sevgi değildir,ama sevgi imkansızsa onun yerini tutan şeydir,yada sevmek için henüz erken olduğunda onu hazırlayan şeydir.Tuhaf ve sınırlı bir erdem, yinede oldukça övgüye değer.
Merhamet daha doğal, daha kendiliğinden ve hemen hemen her zaman da ilk adımdır.Bağışlama daha güç ve daha enderdir.
Çünkü düşünmeyi gerektirir;acıma ise düşünmekten kolaylıkla vazgeçer.Neyi düşündürür?
Ötekinin ızdırabına kendini fırlatıp atar, kendi yansımasını o ıstırapta görür ve ıstırap çekeni esirgemek ister. Acıma.Ama cezalandırmak ve intikam almak da ister: Öfke,hınç,kin.Acıma duygusu yardıma geliyorsa bundan vazgeçebilir de.
Özür mü? Sözcükler üzerinde kavga edecek değilim.Eğer istenirse her şey affedilebilir,çünkü her şeyin nedeni vardır.Af ;bu fikri geçekleştirir,bu gerçekleştirme olmadan bir soyutlama olur yalnızca.
Affedildiği anda af ortadan kalmaz mı?
Kin, hakikat içinde yok olup gitmez mi?Her şey gerçektir,her şey sahicidir,iyilik kadar kötülük de gerçek ve sahicidir ve bu nedenle ne iyilik vardır nede kötülük; bunlara duyduğumuz sevgi ya da kin dışında.
Bu yüzden Allah (C.C.)’ın bağışlaması sonsuzdur.
Bu güzel ayda bağışlananlardan ve bağışlayanlardan olalım duası ile…
Büyük Erdemler Risalesi
Spinoza
Bağışlama affetme erdemi; affetmenin unutma olmadığı;
Bağışlama ve merhamet; bunların farklı ama dayanışan iki erdem olduğu
Bağışlama ve savaş;herkese karşı ve kendimize karşı da bağışlayıcılık olması gerektiğini anlatır.Gerçekten affetmek nedir?
Bundan anlaşılan hatayı silmek,yok saymak, olmamış kabul etmek ise bu bizim sahip olmadığımız bir güçtür yada uzak durulmasında fayda olan bir aptallıktır.Ve sonuç olarak da bu bir basiretsizliktir.
Peki nedir o halde bağışlamak ?
Kin beslemeye son vermektir.Haklı görülen hıncın, kinin, kızgınlığın, intikam yada cezalandırma arzusu üzerinde zafer kazanan erdemdir.Bize zarar vermiş olan kimseye artık öfke duymamaktır.Bağışlama henüz sevgi değildir,ama sevgi imkansızsa onun yerini tutan şeydir,yada sevmek için henüz erken olduğunda onu hazırlayan şeydir.Tuhaf ve sınırlı bir erdem, yinede oldukça övgüye değer.
Merhamet daha doğal, daha kendiliğinden ve hemen hemen her zaman da ilk adımdır.Bağışlama daha güç ve daha enderdir.
Çünkü düşünmeyi gerektirir;acıma ise düşünmekten kolaylıkla vazgeçer.Neyi düşündürür?
Ötekinin ızdırabına kendini fırlatıp atar, kendi yansımasını o ıstırapta görür ve ıstırap çekeni esirgemek ister. Acıma.Ama cezalandırmak ve intikam almak da ister: Öfke,hınç,kin.Acıma duygusu yardıma geliyorsa bundan vazgeçebilir de.
Özür mü? Sözcükler üzerinde kavga edecek değilim.Eğer istenirse her şey affedilebilir,çünkü her şeyin nedeni vardır.Af ;bu fikri geçekleştirir,bu gerçekleştirme olmadan bir soyutlama olur yalnızca.
Affedildiği anda af ortadan kalmaz mı?
Kin, hakikat içinde yok olup gitmez mi?Her şey gerçektir,her şey sahicidir,iyilik kadar kötülük de gerçek ve sahicidir ve bu nedenle ne iyilik vardır nede kötülük; bunlara duyduğumuz sevgi ya da kin dışında.
Bu yüzden Allah (C.C.)’ın bağışlaması sonsuzdur.
Bu güzel ayda bağışlananlardan ve bağışlayanlardan olalım duası ile…
Büyük Erdemler Risalesi
