Hicri 104'te Kufe'de vefat eden İmam-ı Azam'ın da hocası sayılan İmam-ıŞaabi, yaptığı vaazlarını hep dinleyip hiç konuşmayan bir adama sordu:
- "Neden hiç konuşmuyor, hep dinliyorsun?"Suskun adamın cevabı hem tebessüm hem de tefekküre sebep oldu.
- Ben dedi, buraya bir şeyler almak için geliyorum, vermek için değil.Bunun için de hep kulağımı kullanıyorum, ağzımı değil. Zira dedi,kulağımdan giren bana bir şeyler öğretir, onunla amel ederim. Ağzımdan çıkan ise bir şeyler öğretmez sadece ben de bir şeyler biliyorum gururu vererek aldatır, amel etmekten geri kor.
Bu cevabı tebessümle dinleyen Şaabi:
-Ey sessiz adam! dedi, bir konuştun pir konuştun. Amel etmek için değilde anlatmak için dinleyenlere ders olsun senin bu halin..
Ne dersiniz, bu cevabın bize de işareti var mı?
Okuduğumuzu, dinlediğimizi hep başkalarına anlatmak için değil de önce kendimiz öğrenip amel etmek için mi okuyup dinlemeliyiz?