Oldukça sıkıntılıydım!
Hüznümden adeta solduğum bir sonbahar mevsimiydi.
Canlılığın muştusu olarak bilinen yeşil çimenler soluyor, ağaçlar yapraklarını makûs talihine boyun eğmiş bir eda ile sarartıyor ve dalından bırakıyordu.
Patikalara dökülen ve serpilen yapraklar, damarlarımda dolaşan kanın ve soluduğum oksijenin, bir gün yetersiz olabileceğini anlatıyordu.
Yokluk sıkıntısını aşmak niyetiyle savaş verdiğim günlerdi! Böyle bunaltıcı zamanlarda ufkumun karardığını hissettiğim çok olmuştur.
Hayatı manalı yaşamak gayesiyle durmadan koştuğum ve bilinmeyenleri aşmak adına çırpındığım yorucu ve çileli yıllarımdı!
Çözüm bulmakta zorlandığım düşüncelerin, içimi kararttığı vakitlerde, ruhumu rahatlatacak şartları arardım.
Bulunduğum mekândan, uzaklaşmak istediğim zamanlar, gönlüm dost arar, meşk etmek arzulardı.
Yine efkârımın acımasızca, benliğimi kuşattığı bir gündeydim.
Üç ev ilerimizde kiracı olarak oturan ve inşaat işlerinde çalışan duvarcı ustası İbrahim vardı.
Ara sıra onu arardım, evinde ise ziyaretine giderek muhabbet ederdim.
Ustanın öyle bir çehresi vardı ki!
Yaşadığı yılların yorgunluğunu bakışlarından, tecrübesini tespitlerinden, gönül sıcaklığını, samimiyetinden anlıyordum.
Yüzünden hiç eksik etmediği tebessümü, beni her zaman rahatlatıyordu. Can dostum olmuştu, artık arkadaşımdı.
Yine böyle bir akşamda ziyaretine gittim. Kapıyı açtı, beni karşısında görünce sevindiğini fark ettim.
Geleceğimi tahmin ettiğini, çayı dahi demlediğini söyleyince, gözlerine hayretle baktım.
İçimi okumuşçasına, gönlümün dost aradığını anlamışçasına, beni ziyadesiyle memnun ettiğini, içimde gizledim söylemedim.
Sohbet koyulaşıyor, sardıkça sarıyordu, şahsımda gördüğü hususiyetleri sıralıyor, övünçle bahsediyor beni utandırıyordu.
Birden yeni mahalle meydan camisinin hocasını, tanıyıp, tanımadığımı sordu ve peşinden ekledi.
Çok muhterem ve muttaki bir insan, özellikle tanımanı isterdim dedi.
Hayır, tanımıyorum, hocalarla, camilerle yakınlığım pek yok, yıllardır istemeden soğudum.
Yine sen anlat dinlerim hususiyetlerini dedim.
Neden camilere, hocalara uzaksın, diye aniden sorunca!
Biraz şaşırdım ve yutkundum.
Birden çocukluğumda aynı camide yaşamış olduğum ve yıllarca etkisinden kurtulamadığım, hicran dolu sırlarımı, içimden sökülerek alınan camii sevgisini, hüzünlenerek tekrar yaşamaya ve anlatmaya başladım.
Beş, altı yaşlarındaydım.
Annemden defalarca dinlediğim, fakat ne olduğunu bilmediğim, ama her zaman merak ettiğim;
Oğlum; senin göbeğini, meydan camisinin bahçesine gömdük.
Onun için sen ibadetlere ve mabetlere çok düşkünsün, bu yaşta ve gecenin zifiri karanlığında, sabah namazına camiye, gidiyorsun, aferin diyerek öper ve uğurlardı.
İşte içimde camiye karşı böyle ilgi ve sevgi varken, mahallemizde ki çocuklardan, bir grup olarak, beş, altı kişi, öğle namazına yakın bir zamanda, sure ve dua öğrenmeye gidiyorduk.
Suphaneke den başladık.
Fakat ezberlediğim halde (S) harfini, bir türlü hocanın istediği gibi çıkartamıyor, ezilip, büzülüyordum.
Diğer çocuklar (S) harfini, rahat bir şekilde çıkartıyorlardı.
Belki de onun için, hoca onlarla daha fazla ilgileniyor ve fark edilir derecede, şefkatli davranıyordu.
Arkadaşlar Hocam;
Mustafa duayı çok iyi biliyor, fakat dili peltek! Olduğu için sizin istediğiniz gibi, söyleyemiyor dediler, ama nafile.
Hoca dilini düzeltene kadar git, düzeltince gel, o zaman okursun dedi ve camiyi terk etmemi söyledi. Öyle şaşırdım ki, bir şey söyleyemeden camiden çıktım ve ağlayarak, soluk soluğa eve geldim.
Kaskatı kesilmiştim.
İçimde fışkıran cami sevgisi, bir anda ve hiç istemediğim halde, yüreğimden sökülerek, haksız bir şekilde alındığından donup kaldım.
Yıllarca camilere olan ilgimi, sevgimi sakladım, bir sır olarak içime attım.
Müezzinin okuduğu ezan sesleri, kulağıma gelince, içim yanarak sırrımı hatırlar, acıyla terennüm eder, ezanı tekrarlar dururdum.
İşte bu nedenle, camilerle, hocalarla samimiyeti, yıllar önce kaybettim ve bir daha da kuramadım.
Ayaza, fırtınaya, doluya bakarak hislerimi sorguladım, gözyaşlarımı yıllarca hüzün içinde yudumladım.
İbrahim usta, can kulağı ile dinliyordu ve birden haykırdı; Allah kahretsin böyle insanları, nasıl hoca yaparlar böyle basiretsizleri dedi ve ekledi.
Yaşıyor mu o hoca diye, birden hışımla sordu? Hocanın ne durumda olduğunu, bilemiyorum, fakat oğlunun düğünlerde rakı içerek, şarkı söylediğini biliyorum dedim.
Peki, usta neden sordun, meydan Camisinin hocasını tanıyıp tanımadığım merak ettim, anlat ta dinleyelim dedim.
İbrahim usta, inan bak samimi söylüyorum, seveceğin, saygı duyacağın ve çok hocadan, farklı yönü bulunan bir insan diyerek sözlerine başladı.
Ben hafızam da nakşetmiş bulunan hoca portresinden, farklı bir hoca profili duyunca, tabii olarak meraklanmıştım.
Duramadım, ustaya sordum; peki ne zaman tanıştın böyle bir insanla ve nasıl müspet kanaate vardın diye, hemen sordum.
İbrahim usta, anlatmaya başladı.
Bir cuma namazı için meydan camisine gitmiştim, tanıdıklarım hoca duvar ustası arıyordu, bizde senin ismini vermiştik, görüştünüz mü dediler.
Bende hayır henüz görüşmedik, fakat namazdan sonra konuşabiliriz dedim.
Cuma namazını kıldık, camiden çıkarken hoca, usta, müsaitsen tanışıp konuşalım diyerek koluma girdi ve söze başladı:
Evinin bahçe duvarının yapılacağını ve bir haftadır beni bulmaya çalıştığını, emeğimin hakkını fazlasıyla vereceğini ifade ederek, işi almamı ve hiç vakit kaybetmeden başlamamı söyledi.
Hocayı dinlerken süzüyordum, gönülden konuşuyor ve net ifadeler kullanıyordu, samimiyetten gelen sıcaklığı da etrafımı sarıyor, gönlümü ikna ediyordu.
Hoca o anda adeta içimi fethetti.
Etkilendim ve hiç tereddüt etmeden kabul ettim, hocam sen hiç merak etme hallederiz inşallah dedim.
Ertesi gün hoca efendi ile camide buluşarak evine gittik.
Kapının önünde taş yığınını, kumu, çimento paketlerini görünce, vakit geçirmeden ve yardımlaşarak hemen harcı kardık.
Bismillah diyerek duvar örme işene başladık, evellallah üç gün içinde duvarı ördük bitirdik.
Fakat bu üç gün içinde, o kadar sıcak ilgi ve samimiyet gördüm ki, şu zamana kadar hiçbir yerde görmediğim kadar!
Kendimi onlardan biri zannettim, üç, dört tane kızı, iki tanede oğlu vardı, hepside birbirinden edepli ve hizmetkârdı.
Kızları dışarıda bahçe kenarında, erken saatlerde halıya oturuyorlar, son derece hızlı ve istekli dokuyorlardı.
Her zaman önlerine bakıyor ve bana bir şey ikram ederlerken yüzleri kızarıyordu. Kendi aralarında konuşurlarken, seslerini hiç duyurmuyorlardı.
Düşündüm, benim kız kardeşlerim köyde yaşıyorlar, babam son derece sinirli, abilerimde ondan farksız, annemin ağzında dili yok, oldukça rahatlar.
Üstelik halıda dokumuyorlar, böyle olmasına rağmen; bacılarımın çemkiren, ukalâ, buyruk tutmaz ve şımarık birer huysuz kız, olmalarını anlaya bilmiş değilim diyerek, İbrahim usta biraz soluklandı ve sonra yine devam etti.
Bizim aile sevgiden, şefkatten, muhabbetten sanki bihaber, ahenksizlik hat safhada, asabiyet, adavet istemediğin kadar bol.
Fakat hoca efendinin ailesinde ve her nedense haddinden fazla huzur ve güven bulunuyor, bunun sebebi, hikmeti ne olabilir diye çok merak ederek düşündüm.
Sanki mutlak talimat verilmiş gibi, hiç aksatmadan sabah kahvaltısı, öğle yemeği, hemen arkasından çay ve meyveler.
Bu mükemmel düzen, ahenk ve eksilmeyen bereket, o kadar dikkatimi çekti ki; ey Allah’ım, sonsuz şükürler olsun diye hamd ettim.
Hoca efendi emeğimin karşılığını hiç ihmal etmedi, beklemediğim miktarda beni memnun etti.
Çalıştığım günlerde bana eşlik ederek, gönlümü sohbetleriyle zenginleştirdi.
İşte onun için; Allah bilir ki, seni sever ve sayarım, bulunmadığın ortamlarda her zaman seni örnek gösterir ve gıyabında muhabbetle yâd eder, anarım.
İşte hocanın evinin duvarını örerken, hemen aklıma sen geldin ve keşke hocanın kızlarından birine talip olsa da, mutlu bir yuva kurmak nasip olsa, diyerek içimden geçirdim.
İşte onun için sordum sana; ne dersin, düşünmez misin böylesi şahit olduğum güzelliği, paylaşmak istemez misin diyerek yine bana sordu.
Sen daha layıksın böyle güzelliğe tek başına kalıyorsun, kendin için neden düşünmüyorsun, diyerek karşılık verdim.
Nerde bizde o şans, tek başıma karar vermem mümkün değil, çünkü bizim köy adetlerinde sıralama vardır.
Beklemek zorundasın, aksi davranış töreye karşı gelmek olarak anlaşılır, bunun bedelini ödemek, çok ağırdır düşünemezsin bile.
Sen kişilik ve karakter bakımından sevdiğim, muhabbet beslediğim bir kişi olarak, evinizin de tek oğlu bulunduğun için, senin ihya olmanı istedim dedi.
Böyle samimi bir itiraf karşısında ne diyeceğimi bir an bilemedim, hem sevindim, hem de şaşırdım, ne söyleyeceğimi düşünürken, açziyeti yaşadım.
Hemen toparlanıp bu sevgiye layık olmaya çalışacağım, teşekkür ederim, bahsettiğin aile hakikaten çok ilginç ve farklı bir yapıda hoş insanlarmış.
Allah hanelerinin bereketini ve kısmetlerini açık etsin, yaşantı bakımından maneviyat yönümü oldukça zayıf olarak görüyorum, o bakımdan kendimi bu aileye uygun görmüyorum.
Çünkü aramızda yaşantı ve anlayış farkı oldukça fazla, ayrı dünyalarda yaşıyoruz diyebilirim.
Ayrıca içimde bulunan manevi boşluk hat safhada, bizlere zor kısmet olur, böylesi güzellikler, hayırlısı olsun diyerek mevzuu kapattım.
O akşam; enteresandır ama rahatlamış bir keyifle ve dalaştım, efkârımı dağıtmış ve mutlu olarak İbrahim’e teşekkür ederek ayrıldım.
Doğruca hızlı adımlarla evimize geldim.
Gönlümün sevincini, paylaşmak istiyordum, ama kiminle!
Ne yazık ki; yine sinemin derinliğine serpiştirdim.
O yıllara kadar, nasıl çalışarak okudum ise, yine çalışıyor ve okuyordum, sanat okulunun metal işleri bölümünde ikinci sınıfına devam ediyordum.
Ne hikmetse annem, sürekli evlenmemi isteyerek, oğlum ölmeden önce mürüvvetini göreyim diyerek beni her zaman sıkıştırıyordu.
Kendi ölçeğine göre, kızlara bakıyor, gözüne kestirdiği bir kızı görünce, bana dahi sormadan, kendi kendine karar veriyor ve gereğini yapmaya çalışıyordu.
Eve geldiğim her fırsatta, akrabalarımızla, mahalle komşularımızla, ne zaman bir araya gelsek bu mevzuu açıyor ve kendine mutlaka bir destek arıyordu.
Önceleri utanıyordum, zamanla sıkıldım, bıktım ve annemi kırmadan izah etmeye çalışıyordum, fakat nafile çünkü annem biran önce netice almak istiyordu.
Usul hatasında bulunuyor ve farkında olmadan beni üzüyordu.
Anne şu anda evlenmeyi düşünmüyorum, düşündüğüm şartların oluşması lazım;
Israrcı olmayın, diyerek, gönlünü almaya çalışıyordum.
Ama gayretlerim maalesef nafileydi, annem bildiğini okumaya devam ediyor, yılmıyor ve yorulma bilmiyordu.
Güneş ile Kar’ın uyuşmazlığı her ne ise, bende annemle o kadar farklı yapılarda insanlardık, bunu ben biliyordum fakat annem anlayamıyor veya anlamak istemiyordu.
Ama annem yılmıyordu kafaya koymuştu bir kez, mahallemizden, akrabalarımızdan, tespit ettiği kızların özelliklerini, güzelliklerini bana anlatıyordu.
Her birini de çok methediyordu, bununla da yetinmiyor, ayrıca gönlümü ikna etmeye çalışıyordu, bir anne olarak belki de haklıydı.
Her nasılsa kızları bir şekilde tespit ederek, annesi ile birlikte evimize davet ediyor ve gelmelerini sağlıyordu, bu manada benimde yakından ilgilenmemi ve daha duyarlı olmamı istiyordu.
Tabi olarak içimden gelmiyordu, onun için daha çok canım sıkılıyor ve kaçacak bir yer arıyordum, yeni konuklar gelmişler ise, hoş geldiniz diyerek hemen, diğer odaya geçiyordum.
Artık evimiz benim için, sıkıcı gelmeye başlamıştı, ben neler düşünüyordum, fakat zavallı annem dağarcığındaki hayaliyle karar veriyor yaşıyor ve kendini avutmaya devam ediyordu.
Yine benzer günlerin birinde, misafirler gelmişler, hoş geldiniz, dilerim iyisinizdir diyerek, müsaade isteyip hemen odama geçtim.
Bir müddet sonra odamın kapısı vuruldu, yine annem zannederek, anne müsait değilim, çalışıyorum dedim.
Fakat kapı açıldı, baktım ki gelen misafirlerin kızı, çok doğal bir tavırla bulunduğum odaya girdi.
Annesi olduğu halde, hiç çekinmeden ben senin için gelmiştim, birlikte oturalım mı şayet sakıncası yoksa konuşur sohbet ederiz ne dersin demesin mi?
(devamı nakşeden izler 2 de)
Mustafa CİLASUN
Hüznümden adeta solduğum bir sonbahar mevsimiydi.
Canlılığın muştusu olarak bilinen yeşil çimenler soluyor, ağaçlar yapraklarını makûs talihine boyun eğmiş bir eda ile sarartıyor ve dalından bırakıyordu.
Patikalara dökülen ve serpilen yapraklar, damarlarımda dolaşan kanın ve soluduğum oksijenin, bir gün yetersiz olabileceğini anlatıyordu.
Yokluk sıkıntısını aşmak niyetiyle savaş verdiğim günlerdi! Böyle bunaltıcı zamanlarda ufkumun karardığını hissettiğim çok olmuştur.
Hayatı manalı yaşamak gayesiyle durmadan koştuğum ve bilinmeyenleri aşmak adına çırpındığım yorucu ve çileli yıllarımdı!
Çözüm bulmakta zorlandığım düşüncelerin, içimi kararttığı vakitlerde, ruhumu rahatlatacak şartları arardım.
Bulunduğum mekândan, uzaklaşmak istediğim zamanlar, gönlüm dost arar, meşk etmek arzulardı.
Yine efkârımın acımasızca, benliğimi kuşattığı bir gündeydim.
Üç ev ilerimizde kiracı olarak oturan ve inşaat işlerinde çalışan duvarcı ustası İbrahim vardı.
Ara sıra onu arardım, evinde ise ziyaretine giderek muhabbet ederdim.
Ustanın öyle bir çehresi vardı ki!
Yaşadığı yılların yorgunluğunu bakışlarından, tecrübesini tespitlerinden, gönül sıcaklığını, samimiyetinden anlıyordum.
Yüzünden hiç eksik etmediği tebessümü, beni her zaman rahatlatıyordu. Can dostum olmuştu, artık arkadaşımdı.
Yine böyle bir akşamda ziyaretine gittim. Kapıyı açtı, beni karşısında görünce sevindiğini fark ettim.
Geleceğimi tahmin ettiğini, çayı dahi demlediğini söyleyince, gözlerine hayretle baktım.
İçimi okumuşçasına, gönlümün dost aradığını anlamışçasına, beni ziyadesiyle memnun ettiğini, içimde gizledim söylemedim.
Sohbet koyulaşıyor, sardıkça sarıyordu, şahsımda gördüğü hususiyetleri sıralıyor, övünçle bahsediyor beni utandırıyordu.
Birden yeni mahalle meydan camisinin hocasını, tanıyıp, tanımadığımı sordu ve peşinden ekledi.
Çok muhterem ve muttaki bir insan, özellikle tanımanı isterdim dedi.
Hayır, tanımıyorum, hocalarla, camilerle yakınlığım pek yok, yıllardır istemeden soğudum.
Yine sen anlat dinlerim hususiyetlerini dedim.
Neden camilere, hocalara uzaksın, diye aniden sorunca!
Biraz şaşırdım ve yutkundum.
Birden çocukluğumda aynı camide yaşamış olduğum ve yıllarca etkisinden kurtulamadığım, hicran dolu sırlarımı, içimden sökülerek alınan camii sevgisini, hüzünlenerek tekrar yaşamaya ve anlatmaya başladım.
Beş, altı yaşlarındaydım.
Annemden defalarca dinlediğim, fakat ne olduğunu bilmediğim, ama her zaman merak ettiğim;
Oğlum; senin göbeğini, meydan camisinin bahçesine gömdük.
Onun için sen ibadetlere ve mabetlere çok düşkünsün, bu yaşta ve gecenin zifiri karanlığında, sabah namazına camiye, gidiyorsun, aferin diyerek öper ve uğurlardı.
İşte içimde camiye karşı böyle ilgi ve sevgi varken, mahallemizde ki çocuklardan, bir grup olarak, beş, altı kişi, öğle namazına yakın bir zamanda, sure ve dua öğrenmeye gidiyorduk.
Suphaneke den başladık.
Fakat ezberlediğim halde (S) harfini, bir türlü hocanın istediği gibi çıkartamıyor, ezilip, büzülüyordum.
Diğer çocuklar (S) harfini, rahat bir şekilde çıkartıyorlardı.
Belki de onun için, hoca onlarla daha fazla ilgileniyor ve fark edilir derecede, şefkatli davranıyordu.
Arkadaşlar Hocam;
Mustafa duayı çok iyi biliyor, fakat dili peltek! Olduğu için sizin istediğiniz gibi, söyleyemiyor dediler, ama nafile.
Hoca dilini düzeltene kadar git, düzeltince gel, o zaman okursun dedi ve camiyi terk etmemi söyledi. Öyle şaşırdım ki, bir şey söyleyemeden camiden çıktım ve ağlayarak, soluk soluğa eve geldim.
Kaskatı kesilmiştim.
İçimde fışkıran cami sevgisi, bir anda ve hiç istemediğim halde, yüreğimden sökülerek, haksız bir şekilde alındığından donup kaldım.
Yıllarca camilere olan ilgimi, sevgimi sakladım, bir sır olarak içime attım.
Müezzinin okuduğu ezan sesleri, kulağıma gelince, içim yanarak sırrımı hatırlar, acıyla terennüm eder, ezanı tekrarlar dururdum.
İşte bu nedenle, camilerle, hocalarla samimiyeti, yıllar önce kaybettim ve bir daha da kuramadım.
Ayaza, fırtınaya, doluya bakarak hislerimi sorguladım, gözyaşlarımı yıllarca hüzün içinde yudumladım.
İbrahim usta, can kulağı ile dinliyordu ve birden haykırdı; Allah kahretsin böyle insanları, nasıl hoca yaparlar böyle basiretsizleri dedi ve ekledi.
Yaşıyor mu o hoca diye, birden hışımla sordu? Hocanın ne durumda olduğunu, bilemiyorum, fakat oğlunun düğünlerde rakı içerek, şarkı söylediğini biliyorum dedim.
Peki, usta neden sordun, meydan Camisinin hocasını tanıyıp tanımadığım merak ettim, anlat ta dinleyelim dedim.
İbrahim usta, inan bak samimi söylüyorum, seveceğin, saygı duyacağın ve çok hocadan, farklı yönü bulunan bir insan diyerek sözlerine başladı.
Ben hafızam da nakşetmiş bulunan hoca portresinden, farklı bir hoca profili duyunca, tabii olarak meraklanmıştım.
Duramadım, ustaya sordum; peki ne zaman tanıştın böyle bir insanla ve nasıl müspet kanaate vardın diye, hemen sordum.
İbrahim usta, anlatmaya başladı.
Bir cuma namazı için meydan camisine gitmiştim, tanıdıklarım hoca duvar ustası arıyordu, bizde senin ismini vermiştik, görüştünüz mü dediler.
Bende hayır henüz görüşmedik, fakat namazdan sonra konuşabiliriz dedim.
Cuma namazını kıldık, camiden çıkarken hoca, usta, müsaitsen tanışıp konuşalım diyerek koluma girdi ve söze başladı:
Evinin bahçe duvarının yapılacağını ve bir haftadır beni bulmaya çalıştığını, emeğimin hakkını fazlasıyla vereceğini ifade ederek, işi almamı ve hiç vakit kaybetmeden başlamamı söyledi.
Hocayı dinlerken süzüyordum, gönülden konuşuyor ve net ifadeler kullanıyordu, samimiyetten gelen sıcaklığı da etrafımı sarıyor, gönlümü ikna ediyordu.
Hoca o anda adeta içimi fethetti.
Etkilendim ve hiç tereddüt etmeden kabul ettim, hocam sen hiç merak etme hallederiz inşallah dedim.
Ertesi gün hoca efendi ile camide buluşarak evine gittik.
Kapının önünde taş yığınını, kumu, çimento paketlerini görünce, vakit geçirmeden ve yardımlaşarak hemen harcı kardık.
Bismillah diyerek duvar örme işene başladık, evellallah üç gün içinde duvarı ördük bitirdik.
Fakat bu üç gün içinde, o kadar sıcak ilgi ve samimiyet gördüm ki, şu zamana kadar hiçbir yerde görmediğim kadar!
Kendimi onlardan biri zannettim, üç, dört tane kızı, iki tanede oğlu vardı, hepside birbirinden edepli ve hizmetkârdı.
Kızları dışarıda bahçe kenarında, erken saatlerde halıya oturuyorlar, son derece hızlı ve istekli dokuyorlardı.
Her zaman önlerine bakıyor ve bana bir şey ikram ederlerken yüzleri kızarıyordu. Kendi aralarında konuşurlarken, seslerini hiç duyurmuyorlardı.
Düşündüm, benim kız kardeşlerim köyde yaşıyorlar, babam son derece sinirli, abilerimde ondan farksız, annemin ağzında dili yok, oldukça rahatlar.
Üstelik halıda dokumuyorlar, böyle olmasına rağmen; bacılarımın çemkiren, ukalâ, buyruk tutmaz ve şımarık birer huysuz kız, olmalarını anlaya bilmiş değilim diyerek, İbrahim usta biraz soluklandı ve sonra yine devam etti.
Bizim aile sevgiden, şefkatten, muhabbetten sanki bihaber, ahenksizlik hat safhada, asabiyet, adavet istemediğin kadar bol.
Fakat hoca efendinin ailesinde ve her nedense haddinden fazla huzur ve güven bulunuyor, bunun sebebi, hikmeti ne olabilir diye çok merak ederek düşündüm.
Sanki mutlak talimat verilmiş gibi, hiç aksatmadan sabah kahvaltısı, öğle yemeği, hemen arkasından çay ve meyveler.
Bu mükemmel düzen, ahenk ve eksilmeyen bereket, o kadar dikkatimi çekti ki; ey Allah’ım, sonsuz şükürler olsun diye hamd ettim.
Hoca efendi emeğimin karşılığını hiç ihmal etmedi, beklemediğim miktarda beni memnun etti.
Çalıştığım günlerde bana eşlik ederek, gönlümü sohbetleriyle zenginleştirdi.
İşte onun için; Allah bilir ki, seni sever ve sayarım, bulunmadığın ortamlarda her zaman seni örnek gösterir ve gıyabında muhabbetle yâd eder, anarım.
İşte hocanın evinin duvarını örerken, hemen aklıma sen geldin ve keşke hocanın kızlarından birine talip olsa da, mutlu bir yuva kurmak nasip olsa, diyerek içimden geçirdim.
İşte onun için sordum sana; ne dersin, düşünmez misin böylesi şahit olduğum güzelliği, paylaşmak istemez misin diyerek yine bana sordu.
Sen daha layıksın böyle güzelliğe tek başına kalıyorsun, kendin için neden düşünmüyorsun, diyerek karşılık verdim.
Nerde bizde o şans, tek başıma karar vermem mümkün değil, çünkü bizim köy adetlerinde sıralama vardır.
Beklemek zorundasın, aksi davranış töreye karşı gelmek olarak anlaşılır, bunun bedelini ödemek, çok ağırdır düşünemezsin bile.
Sen kişilik ve karakter bakımından sevdiğim, muhabbet beslediğim bir kişi olarak, evinizin de tek oğlu bulunduğun için, senin ihya olmanı istedim dedi.
Böyle samimi bir itiraf karşısında ne diyeceğimi bir an bilemedim, hem sevindim, hem de şaşırdım, ne söyleyeceğimi düşünürken, açziyeti yaşadım.
Hemen toparlanıp bu sevgiye layık olmaya çalışacağım, teşekkür ederim, bahsettiğin aile hakikaten çok ilginç ve farklı bir yapıda hoş insanlarmış.
Allah hanelerinin bereketini ve kısmetlerini açık etsin, yaşantı bakımından maneviyat yönümü oldukça zayıf olarak görüyorum, o bakımdan kendimi bu aileye uygun görmüyorum.
Çünkü aramızda yaşantı ve anlayış farkı oldukça fazla, ayrı dünyalarda yaşıyoruz diyebilirim.
Ayrıca içimde bulunan manevi boşluk hat safhada, bizlere zor kısmet olur, böylesi güzellikler, hayırlısı olsun diyerek mevzuu kapattım.
O akşam; enteresandır ama rahatlamış bir keyifle ve dalaştım, efkârımı dağıtmış ve mutlu olarak İbrahim’e teşekkür ederek ayrıldım.
Doğruca hızlı adımlarla evimize geldim.
Gönlümün sevincini, paylaşmak istiyordum, ama kiminle!
Ne yazık ki; yine sinemin derinliğine serpiştirdim.
O yıllara kadar, nasıl çalışarak okudum ise, yine çalışıyor ve okuyordum, sanat okulunun metal işleri bölümünde ikinci sınıfına devam ediyordum.
Ne hikmetse annem, sürekli evlenmemi isteyerek, oğlum ölmeden önce mürüvvetini göreyim diyerek beni her zaman sıkıştırıyordu.
Kendi ölçeğine göre, kızlara bakıyor, gözüne kestirdiği bir kızı görünce, bana dahi sormadan, kendi kendine karar veriyor ve gereğini yapmaya çalışıyordu.
Eve geldiğim her fırsatta, akrabalarımızla, mahalle komşularımızla, ne zaman bir araya gelsek bu mevzuu açıyor ve kendine mutlaka bir destek arıyordu.
Önceleri utanıyordum, zamanla sıkıldım, bıktım ve annemi kırmadan izah etmeye çalışıyordum, fakat nafile çünkü annem biran önce netice almak istiyordu.
Usul hatasında bulunuyor ve farkında olmadan beni üzüyordu.
Anne şu anda evlenmeyi düşünmüyorum, düşündüğüm şartların oluşması lazım;
Israrcı olmayın, diyerek, gönlünü almaya çalışıyordum.
Ama gayretlerim maalesef nafileydi, annem bildiğini okumaya devam ediyor, yılmıyor ve yorulma bilmiyordu.
Güneş ile Kar’ın uyuşmazlığı her ne ise, bende annemle o kadar farklı yapılarda insanlardık, bunu ben biliyordum fakat annem anlayamıyor veya anlamak istemiyordu.
Ama annem yılmıyordu kafaya koymuştu bir kez, mahallemizden, akrabalarımızdan, tespit ettiği kızların özelliklerini, güzelliklerini bana anlatıyordu.
Her birini de çok methediyordu, bununla da yetinmiyor, ayrıca gönlümü ikna etmeye çalışıyordu, bir anne olarak belki de haklıydı.
Her nasılsa kızları bir şekilde tespit ederek, annesi ile birlikte evimize davet ediyor ve gelmelerini sağlıyordu, bu manada benimde yakından ilgilenmemi ve daha duyarlı olmamı istiyordu.
Tabi olarak içimden gelmiyordu, onun için daha çok canım sıkılıyor ve kaçacak bir yer arıyordum, yeni konuklar gelmişler ise, hoş geldiniz diyerek hemen, diğer odaya geçiyordum.
Artık evimiz benim için, sıkıcı gelmeye başlamıştı, ben neler düşünüyordum, fakat zavallı annem dağarcığındaki hayaliyle karar veriyor yaşıyor ve kendini avutmaya devam ediyordu.
Yine benzer günlerin birinde, misafirler gelmişler, hoş geldiniz, dilerim iyisinizdir diyerek, müsaade isteyip hemen odama geçtim.
Bir müddet sonra odamın kapısı vuruldu, yine annem zannederek, anne müsait değilim, çalışıyorum dedim.
Fakat kapı açıldı, baktım ki gelen misafirlerin kızı, çok doğal bir tavırla bulunduğum odaya girdi.
Annesi olduğu halde, hiç çekinmeden ben senin için gelmiştim, birlikte oturalım mı şayet sakıncası yoksa konuşur sohbet ederiz ne dersin demesin mi?
(devamı nakşeden izler 2 de)
Mustafa CİLASUN