Bismillahirrahmanirrahim.
Ne gariptir insan?
Bilmez ki hayat hangi sırlı olayların perdesi arkasına gizlenmiştir. Nerden bilsin insan, bu cehalet şerrinden kurtulmadıktan sonra. Bildiğini sanıp da bilmediği o kadar çok şey var ki. Bildiği, var olan her şeyin bir zerresi dahi etmezken. Bunca cehaletle boğuşurken... İnsan nasıl bulsun kendini. Elinden tutacak birisi olmalı. Yüreğinin perdesini açsa görecek ama dünya zevklerine gözünü öyle kaptırmış ki sanki sonsuza kadar yaşayacak gibi. Kim yaşamış? Kendini korkusuz sanıp da gerçeklerden böylesine kaçması insan gibi varlıkların en mükemmeline yakışır mı? İnsan yakıştırabiliyor kendine. Öyle yazık ediyor ki kendi sarhoşluğunun farkında dahi değil. Bir görebilse. Bir gerçeklerle yüzleşebilse... Hayatın nelerde saklı olduğunu, en basit bir olayda bile, güneşin doğuşunda bile yüz binlerce güzellik olduğunu bir görebilse. Ama medeni insan maddeye öyle bağımlı hale gelmiş ki, hem kendine hem nesline hem tüm insanlığa böylesine zararı nasıl veriyor kendi dahi farkında değil. Var olduğunu sanıp yokluğunu bilemeyen, hissedemeyen, yaşamdan zevk almayan, robot gibi yatıp kalkan, yiyip içen, her geçen gün kabından taşan bir insanoğlu.
Sınırlarını kaybetmiş, çizmesinin sonunu bilemeyen, her türlü zevk uğruna bedeneni parçalayan, bugün zevk alıp yarın canını yakan. Öyle çok madde sıralanabilir ki en yüksek dorukları da getirsen dağlar dayanmaz insanoğlunun cehaletine. Her bahar çiçekler açar da insana huzur vermek uğruna, insan kör kütük bilgisizce onca çiçeği yolup ezer. Dalında güzel olduğunu bilmez! Bulduğu her çiçeği kopartır. Çünkü her kadın çiçektir gözleri kör olmuş insanlar için. Sorumsuzca, bütün şerriyle yolup koparır, zorla yahut kuruşlarla veyahut ortak bir arzuyla.
Bilmez ki nasıl ateşe atıyor kendini. Emin olalım ki şeytan dahi şaşırıyor bunca harekete. Onun bir suçu yok. O sadece bir isyankâr. O sadece yolu gösteriyor. Adımını atan insan. Ki onlarca kavim attıkları adım neticesinde parmaklarını kana bulamamış mı? Birbirlerine göz dikip de gözlerini ateşe atmamış mı? Bedenleri de küller arasına karışmış. Onlara da vaat edilen yüzlerce güzellik vardı. Hukuk değişmedi hiçbir vakit. Emirler aynıydı. Ödüller de aynıydı. Ama onlar bunları neden göremedi. Çünkü kapadılar gözlerini. Her şeyi maddede buldular. Ruhlarını yaktılar. Yandıkça yandılar. Kimse durun demedi mi? Diyeni aralarından attılar. Ve kendilerini lav çukuruna atmış oldular.
Peki, diyelim ki gözlerini açamadılar cehaletten, ancak bize ne oluyor? Bunca şeyi biliyoruz okuyoruz görüyoruz. Cehalet bayrağı altına kimsesin sığınması akli değildir. Her şey apaçık gözler önünde. Bilen bilmeyene anlatabilmek için çırpınıyor. Ama bilen de bilsin ki bildikleri yalnızca bir zerreden ibaret. Herkes, bilmek için çırpınsın. Biliyorum diyen yalancıdır. Hiçbir şey bilmiyorsun ey insanoğlu! Sen yalnızca Allahın öğrettiği kadarını biliyorsun. Bildiğin kadarını bilebiliyorsun. Oysa neler var bilmediğin hiç düşündün mü? Düşünmenin zamanı gelmedi mi? Onca şer’e tanık oluyorsun her gün yeryüzünde. Yüzlerce pislikle karşılaşıyorsun caddeye çıkınca. Gözlerini açmanın zamanı gelmedi mi? ‘Gözlerim açık biliyorum ben’ deme! Sen gafilsin biliyorum dediğini yarın unutursun. Her gün öğren. Her gün biraz daha öğren. Zararda olmazsın. Oku ve öğren.
Şüphesiz ki bizi en çok seven bize apaçık bir Kitap gönderdi. O’nun sevgisiyle sonsuza dek yaşayabilmek dileğiyle Allah’a emanet olun…
Ne gariptir insan?
Bilmez ki hayat hangi sırlı olayların perdesi arkasına gizlenmiştir. Nerden bilsin insan, bu cehalet şerrinden kurtulmadıktan sonra. Bildiğini sanıp da bilmediği o kadar çok şey var ki. Bildiği, var olan her şeyin bir zerresi dahi etmezken. Bunca cehaletle boğuşurken... İnsan nasıl bulsun kendini. Elinden tutacak birisi olmalı. Yüreğinin perdesini açsa görecek ama dünya zevklerine gözünü öyle kaptırmış ki sanki sonsuza kadar yaşayacak gibi. Kim yaşamış? Kendini korkusuz sanıp da gerçeklerden böylesine kaçması insan gibi varlıkların en mükemmeline yakışır mı? İnsan yakıştırabiliyor kendine. Öyle yazık ediyor ki kendi sarhoşluğunun farkında dahi değil. Bir görebilse. Bir gerçeklerle yüzleşebilse... Hayatın nelerde saklı olduğunu, en basit bir olayda bile, güneşin doğuşunda bile yüz binlerce güzellik olduğunu bir görebilse. Ama medeni insan maddeye öyle bağımlı hale gelmiş ki, hem kendine hem nesline hem tüm insanlığa böylesine zararı nasıl veriyor kendi dahi farkında değil. Var olduğunu sanıp yokluğunu bilemeyen, hissedemeyen, yaşamdan zevk almayan, robot gibi yatıp kalkan, yiyip içen, her geçen gün kabından taşan bir insanoğlu.
Sınırlarını kaybetmiş, çizmesinin sonunu bilemeyen, her türlü zevk uğruna bedeneni parçalayan, bugün zevk alıp yarın canını yakan. Öyle çok madde sıralanabilir ki en yüksek dorukları da getirsen dağlar dayanmaz insanoğlunun cehaletine. Her bahar çiçekler açar da insana huzur vermek uğruna, insan kör kütük bilgisizce onca çiçeği yolup ezer. Dalında güzel olduğunu bilmez! Bulduğu her çiçeği kopartır. Çünkü her kadın çiçektir gözleri kör olmuş insanlar için. Sorumsuzca, bütün şerriyle yolup koparır, zorla yahut kuruşlarla veyahut ortak bir arzuyla.
Bilmez ki nasıl ateşe atıyor kendini. Emin olalım ki şeytan dahi şaşırıyor bunca harekete. Onun bir suçu yok. O sadece bir isyankâr. O sadece yolu gösteriyor. Adımını atan insan. Ki onlarca kavim attıkları adım neticesinde parmaklarını kana bulamamış mı? Birbirlerine göz dikip de gözlerini ateşe atmamış mı? Bedenleri de küller arasına karışmış. Onlara da vaat edilen yüzlerce güzellik vardı. Hukuk değişmedi hiçbir vakit. Emirler aynıydı. Ödüller de aynıydı. Ama onlar bunları neden göremedi. Çünkü kapadılar gözlerini. Her şeyi maddede buldular. Ruhlarını yaktılar. Yandıkça yandılar. Kimse durun demedi mi? Diyeni aralarından attılar. Ve kendilerini lav çukuruna atmış oldular.
Peki, diyelim ki gözlerini açamadılar cehaletten, ancak bize ne oluyor? Bunca şeyi biliyoruz okuyoruz görüyoruz. Cehalet bayrağı altına kimsesin sığınması akli değildir. Her şey apaçık gözler önünde. Bilen bilmeyene anlatabilmek için çırpınıyor. Ama bilen de bilsin ki bildikleri yalnızca bir zerreden ibaret. Herkes, bilmek için çırpınsın. Biliyorum diyen yalancıdır. Hiçbir şey bilmiyorsun ey insanoğlu! Sen yalnızca Allahın öğrettiği kadarını biliyorsun. Bildiğin kadarını bilebiliyorsun. Oysa neler var bilmediğin hiç düşündün mü? Düşünmenin zamanı gelmedi mi? Onca şer’e tanık oluyorsun her gün yeryüzünde. Yüzlerce pislikle karşılaşıyorsun caddeye çıkınca. Gözlerini açmanın zamanı gelmedi mi? ‘Gözlerim açık biliyorum ben’ deme! Sen gafilsin biliyorum dediğini yarın unutursun. Her gün öğren. Her gün biraz daha öğren. Zararda olmazsın. Oku ve öğren.
Şüphesiz ki bizi en çok seven bize apaçık bir Kitap gönderdi. O’nun sevgisiyle sonsuza dek yaşayabilmek dileğiyle Allah’a emanet olun…
Son düzenleme: