Hoşgeldiniz İslami Forum Sayfası

[Hatice-tül Kübra]

Madem ölceklerdi insanlar niçin yaratılıyorlar? İnsanlar ölünce sevdikleri onsuz yaşamak zorunda kalıyordu. Keşke insanlar hiç ölmese, diye düşünüyor ama elinden birşey gelmiyordu.
Bir gün sınıf arkadaşı Özgür ona:

- Bugün bize gelebilir misin Can? Hem ders çlaışır hem de biraz oynarız, dedi.

 

[Hatice-tül Kübra]

Bu teklif Can'ın hoşuna gitmişti. Zaten eve gidince canı sıkılıyor ne yapacağına karar veremiyordu. Can öğle arası annesinden izin aldı ve okul çıkış Özgürlerin evine gitti. can bu eve ilk defa geliyordu. Özgür onu önce kendi odasına götürdü, orada biraz oturup ders çalıştıktan sonra arkadaşına :
- Bak seni kiminle tanıştıracağım, dedi.
Gittikleri odada hiç görmediği kadar yaşlı, zayıf, hareket edemeyecek kadar güçsüz ve bitkin bir adam vardı.

 

[Hatice-tül Kübra]

Can arkadaşına meraklı gözlerle baktı. Arkadaşı :
- Büyük babamın babası ve o 110 yaşında, dedi.

- Ne güzel! Bak işte bu dede ölmemiş ve hala yaşıyor, diye çığlık attı Can.
Özgür, onun böyle sevinmesine bir anlam verememişti.
- Biliyor musun büyük dedem yaşlı ve çok hasta olduğu için ayağa kalkamıyor, hareket edemiyor. Zorunlu ihtiyaçlarını yerine getiremiyor. Hatta tuvalet ihtiyacını bile bezine yapmak zorunda kalıyro.

 

[Hatice-tül Kübra]

Yemeğini yiyemiyor, kaşık tutamıyor, hepsinde biz yardımcı oluyoruz. Bazen yüzüne sinek konduğunda onu kovabilecek kadar bile hareket edemiyor. Bu yüzden devamlı olarak birisinin mutlaka onunla ilgilenmesi gerekiyor. Hepsinden daha kötüsü onun hastalığının şiddetinden yüzünde hep acı ve ıstırap okunuyor, bu da hepimizi çok üzüyor.
Bütün bu işittikleri Can'ın düşüncelerinde büyük değişmelere yol açtı. Demek ölmemek, uzun süre yaşamak da her şey demek değildi. Onun da zorlukları vardı. Onu çok güzel gelen ölümsüzlüğün bile çok zor tarafları vardı. Can üzgün bir şekilde konuşmaya başladı :

 

[Hatice-tül Kübra]

- Ben de insanlar hiç ölmese diye düşünürdüm. Ama bu şekilde düşününce senin deden, babası, onun da babası bu şekilde bütün geçmişimiz sağ olsaydı hepsine biz bakmak zorunda kalsaydık, ne kadar zor bir durum olurdu. Hem onlar da bundan pek memnun olmuyorlarmış...Birden Can'ın gözleri tek bir noktaya takıldı. Evet, arkadaşının büyük dedesi işaret parmağını kaldırmış bir şeyler söylemeye çalışıyordu.

 

[Hatice-tül Kübra]

Eşhedü en la... Ama o da neydi. Evet evet büyük dedesi gülümsüyor, tebessüm ediyordu. Arkadaşı da bu duruma çok şaşırdı. Hemen anne babasını çağırdılar. Ama geç kalmışlardı. O artık vefat etmiş, ruhunu teslim etmişti.
Arkadaşının büyük dedesi yüündeki o tebessümle ruhunu teslim ederken, Can ölüme bile gülerek gidilebileceğini, onun da bazen rahmet olduğunu bizzat görmüş oldu.
Bu olaydan sonra da "Ölüm ne kadar kötü, keşke hiç kimse ölmese" sözünü hiç kullanmadı. Her şeyde bir güzelliğin, hatta ölümde bile birçok hikmetin olduğunu herkese anlatmaya başladı.

 

[Hatice-tül Kübra]

Can televizyonda sık sık ölüm haberlerini duyuyor, insanların niçin öldüğünü merak ediyordu.- İnsanlar niye ölüyordu? Hem ölüm niye vardı?


Madem ölceklerdi insanlar niçin yaratılıyorlar? İnsanlar ölünce sevdikleri onsuz yaşamak zorunda kalıyordu. Keşke insanlar hiç ölmese, diye düşünüyor ama elinden birşey gelmiyordu.
Bir gün sınıf arkadaşı Özgür ona:

- Bugün bize gelebilir misin Can? Hem ders çlaışır hem de biraz oynarız, dedi.

Bu teklif Can'ın hoşuna gitmişti. Zaten eve gidince canı sıkılıyor ne yapacağına karar veremiyordu. Can öğle arası annesinden izin aldı ve okul çıkış Özgürlerin evine gitti. can bu eve ilk defa geliyordu. Özgür onu önce kendi odasına götürdü, orada biraz oturup ders çalıştıktan sonra arkadaşına :
- Bak seni kiminle tanıştıracağım, dedi.
Gittikleri odada hiç görmediği kadar yaşlı, zayıf, hareket edemeyecek kadar güçsüz ve bitkin bir adam vardı.

Can arkadaşına meraklı gözlerle baktı. Arkadaşı :
- Büyük babamın babası ve o 110 yaşında, dedi.

- Ne güzel! Bak işte bu dede ölmemiş ve hala yaşıyor, diye çığlık attı Can.
Özgür, onun böyle sevinmesine bir anlam verememişti.
- Biliyor musun büyük dedem yaşlı ve çok hasta olduğu için ayağa kalkamıyor, hareket edemiyor. Zorunlu ihtiyaçlarını yerine getiremiyor. Hatta tuvalet ihtiyacını bile bezine yapmak zorunda kalıyro.

Yemeğini yiyemiyor, kaşık tutamıyor, hepsinde biz yardımcı oluyoruz. Bazen yüzüne sinek konduğunda onu kovabilecek kadar bile hareket edemiyor. Bu yüzden devamlı olarak birisinin mutlaka onunla ilgilenmesi gerekiyor. Hepsinden daha kötüsü onun hastalığının şiddetinden yüzünde hep acı ve ıstırap okunuyor, bu da hepimizi çok üzüyor.
Bütün bu işittikleri Can'ın düşüncelerinde büyük değişmelere yol açtı. Demek ölmemek, uzun süre yaşamak da her şey demek değildi. Onun da zorlukları vardı. Onu çok güzel gelen ölümsüzlüğün bile çok zor tarafları vardı. Can üzgün bir şekilde konuşmaya başladı

- Ben de insanlar hiç ölmese diye düşünürdüm. Ama bu şekilde düşününce senin deden, babası, onun da babası bu şekilde bütün geçmişimiz sağ olsaydı hepsine biz bakmak zorunda kalsaydık, ne kadar zor bir durum olurdu. Hem onlar da bundan pek memnun olmuyorlarmış...Birden Can'ın gözleri tek bir noktaya takıldı. Evet, arkadaşının büyük dedesi işaret parmağını kaldırmış bir şeyler söylemeye çalışıyordu.

• Eşhedü en la... Ama o da neydi. Evet evet büyük dedesi gülümsüyor, tebessüm ediyordu. Arkadaşı da bu duruma çok şaşırdı. Hemen anne babasını çağırdılar. Ama geç kalmışlardı. O artık vefat etmiş, ruhunu teslim etmişti.
  Arkadaşının büyük dedesi yüündeki o tebessümle ruhunu teslim ederken, Can ölüme bile gülerek gidilebileceğini, onun da bazen rahmet olduğunu bizzat görmüş oldu.
  Bu olaydan sonra da "Ölüm ne kadar kötü, keşke hiç kimse ölmese" sözünü hiç kullanmadı. Her şeyde bir güzelliğin, hatta ölümde bile birçok hikmetin olduğunu herkese anlatmaya başladı.

 

[kalbinur]

Öyle ölüm yakın ki bana Heran Heran

 

[Sedaa_*]

Aklıma gelenleri saysam çökmesin sonra forum, düşündüklerimin çokluğundan...

 

[sinemm89]

ölüm

sadece 4 harften oluşan bu kelime okadar çok şey getiyorki insanın aklına..

ya ölürsem dediğimde aklıma gelen ilk şey günahlarım.tam anlamıyla arınmadan affedilmeden ölmekten korusun rabbim tüm günahlarımızdan affedilipte öyle ölebilmeyi nasip eylesin.benim aklıma ilk günah kısmı geliyor yapamadığım ibadetlerim okadar çok eksiğim varki.. cehennem ateşinden kabir azabından çok korkuyorum
diğer yandan annem babam ailem geliyor aklıma onlardan ayrılmak.birdaha görüşüp görüşemiyeceğimizi birtek o biliyor..
ölüm ameller iyi olduğunda salih kul olduğunda korkutucu olmuyor ama benim çok eksiğim var diyince çok soğuk geliyor bu kelime insana..

 

[sahaff]

''Ölmek'' pekçok insan gibi banada saçma birşey olarak gözüküyor...

Yok olmak için var olmak...Olur mu?

Bu, müthiş bir çelişki olmaz mı?

Bu çelişkiye rağmen ölüm bir vakıa...Büyük şair N.Necip fazıl, bu gerçek karşısında tedirgindir ve şöyle der;

''Bir hayata çattık ki, hayata kurmuş pusu''

Bu ne biçim hayat ki, var olmak için, yaşamak için geldiğimizi sandığımız anda, ölüm her an ensemizde...

 

[Hatice-tül Kübra]

Her insan ölümü tadıcıdır
Yaşatan ve öldüren Allah’tır
İnsan ne kadar ölümden korunmaya çalışsa da hiç beklemediği bir anda ölüme
yakalanabilir
Ölümden ancak Allah’a ve ahiret gününe inanmayanlar korkarlar
İman edenler müslüman olarak ölmeyi isterler
İnkarcıların öleceklerini anladıkları zaman ettikleri tövbe kabul olmaz
Allah kafir olarak ölenleri azaplandıracaktır
Bütün insanlar yeniden diriltileceklerdir
Ölümden sonra dirilme için Allah doğadan örnekler vermektedir

 

[yesilyol]

yeniden diriliş, hesap zamanı, ödül ve ceza

 

[ismail25]

-her nefis ölümü tadacaktır. biz sizi, şerle de, hayırla da deneyerek imtihan ediyoruz ve bize döndürüleceksiniz. (enbiya suresi 35. ayet)

-lezzetleri acılaştıran ölümü çokça zikrediniz... (hadis-i şerif)