(Hakan Türkyılmaz'dan alıntıdır)
Rüyaları cinler basmış. Küçük şeyler sizi! Siz mi acizsiniz yoksa düşlerini kabusa çevirdiğiniz küçük kız mı? Gecenin bir saati fırlamışlar yataktan, deprem günü gibi titriyor vücutları. Karabasan mı görüyor diye inleyen anneye gülüyorsunuz. Anne sizi görmüyor, baba sizi görmüyor. Sizi bir küçük kız çocuğu, yatakta ve korkuyla, bir Allah tüm haşmet ve haşyetiyle görüyor. Siz koşuşurken odanın dört bir yanında davullar çalıyorlar beyinlerde. Sivrisinek vızıltıları, karga ötüşleri, ihtiyar kadınların gülüşleri, suların sesi, çığlıklar ve ufacık kafalardan çıkan kocaman kahkahalar. Kapılar gıcırdıyor, paslanmış yürekler her çarpışlarında küflerini ve paslarını döküyor.
Biz biliriz her şeyi. Biz ilk geleniz, en son gideceğiz. Anne korkuyorum demesin mi? Demesin tabii sussun. Ağlamasın mı? Ağlasın. Neden? Çünkü daha küçük… Çünkü daha aciz. Ne okumasını bilir uykusunda korunmak ve ruhunu Rabbine emanet etmek için gereken duaları, ne de okuyacak biri var başında. Çağır komşuları gelsin… Kim kuracak rüyaları sil baştan, evleri basmış cinler. Sanırsın en fakirin evinde olurlar sadece. Zenginlerin kapısında ne hastalık ne de cin mi olur? Onların hepsi cin gibidir, şeytana pabucunu ters giydirir, çarpılmazlar mı? Rüyaları cinler basmış. Okusunlar bir Yasin. Ölmüşlerin ruhuna gider ancak. Çocuk duymaz, cinlere, cin gibilere dokunmaz, bu Allah kelamıdır, her yerde okunur, şifadır dokunmaz. Ağlasa da kurtarın beni diye, komşular ne yapacak, ne faydası olacak size. Olsa geceleri bile uyumayacak tövbe edeceklerdi geçmişleri ve gelecekleri için.
Ah bir bilseler ah bir çözselerdi sırrını şu işin. Kız korkmuş, uyanmıyor. Sarssalar da ağlıyor ama gözlerini açmıyor. Hastaneye telefon açsanız doktorlarda şaşacak. Belki sakinleştirici verecekler ama çare vermeyecekler. Rüyalar dolu. cinler gözlerin üstüne çömüş, aklına çöreklenmişler. Annesinin kucağında uyuyor sanmayın, hep beraber kolundan çekiyorlar. Tekerlemeler söylüyorlar. Gelsene, gelsene, bizimle gelsene. Annem kızar, gelemem. Gelsene. Gelemem. Gelirsin. Hem de öyle bir gelirsin, bizi arkadaş edinirsin. Bak, korkma gel. Uyanmazsa ölür bu çocuk diyor komşular. Aklını verir sonra. Aklı başında olan yok ki zaten şu anda. Ne bilecekler. Gecenin bir yarısı tanıdık bir hoca bulalım. Hangi camiye gitmeli, kimin bir tanıdığı hoca var hepsi tek tek düşünülüyor. Kitabın hangi yüzünden okumalı, kitabı nasıl okumalı bilen yok. Aslen kainat kitabını okumalı ama okunacak iblislere de dokunmalı. Ambulans geliyor, sirenin sesi uzaklardan duyuluyor. Çocuk ağlıyor. Cinler zafere az kaldı diyor. Savaş tamtamları çalınıyor. Kabuslar artık uyanıkken görülüyor. Okumalar neden faydasız? Ne okuyorlar? Ne okumalılar. Cinler mi yoksa hastalık mı? Kafalar karışık. Rüyalar karışık.
Telefonunu açıp uykusunu bölebildikleri biri okuyun diyor dediklerimi. Yüksek sesle okuyun. Çocuğun yüzüne okuyun. Eve okuyun. Kendinize okuyun. Okuyun sevdiklerine. Okuyun ki sevdiklerinizi sevdiklerinizle koruyun. Ya Hazreti Hamza, Ya Hazreti Ömer… Okuyorlar tek tek. Susuyor çocuk. Duruyor birden ağlamalar. Odada bir telefonun cılız sesi, bir tekrarlanan ses duyuluyor. Nefes almadan bekliyorlar. Cinlerin korktuğu ordular yolda şimdi. Harp meydanında Ashab-ı Bedir var. Kaçışıyorlar evrenin dört bir yanına. Ateşlerine ateşler salınıyor gökten. Her birine bir sahabe kılıcı iniyor. Çocuk görüyor, Allah görüyor, cinler görüyor, insanlar odada, insanlar kukla, insanlar görmüyor, duymuyorlar. Çünkü bilmiyorlar. Nereye gidiyorsunuz? Hani beraber gidecektik? Beni de beklesenize… Çocuk konuşuyor. İnsanlar bakışıyor. Gözleri açılıyor küçüğün. Ne oldu? Neden hepiniz buradasınız? Anne çok korktum. Soruyorlar söylemiyor hiçbir şey. Hastaneye gitmek gerekiyor diyorlar. Giyinirken çocuk yüzünde uykuyla dolu bir gülümseme. Anne diyor. Düşümde dedem gibi sakalı olan birini gördüm, saçımı okşadı bana gülümsedi, yanında da birileri vardı. Onu çok sevdim ama kim bilmiyorum diyor. Anne biliyor, ama sadece adlarını duydu. Görmek kıyamette… Belki. Rüyaları cinler bastı ve cinler düşleri aştı. İnsan? O sadece doğduğu zaman değil yaratıldığı günden beri aciz. Ama henüz bunu bilmiyor. Düş görüyor.
Rüyaları cinler basmış. Küçük şeyler sizi! Siz mi acizsiniz yoksa düşlerini kabusa çevirdiğiniz küçük kız mı? Gecenin bir saati fırlamışlar yataktan, deprem günü gibi titriyor vücutları. Karabasan mı görüyor diye inleyen anneye gülüyorsunuz. Anne sizi görmüyor, baba sizi görmüyor. Sizi bir küçük kız çocuğu, yatakta ve korkuyla, bir Allah tüm haşmet ve haşyetiyle görüyor. Siz koşuşurken odanın dört bir yanında davullar çalıyorlar beyinlerde. Sivrisinek vızıltıları, karga ötüşleri, ihtiyar kadınların gülüşleri, suların sesi, çığlıklar ve ufacık kafalardan çıkan kocaman kahkahalar. Kapılar gıcırdıyor, paslanmış yürekler her çarpışlarında küflerini ve paslarını döküyor.
Biz biliriz her şeyi. Biz ilk geleniz, en son gideceğiz. Anne korkuyorum demesin mi? Demesin tabii sussun. Ağlamasın mı? Ağlasın. Neden? Çünkü daha küçük… Çünkü daha aciz. Ne okumasını bilir uykusunda korunmak ve ruhunu Rabbine emanet etmek için gereken duaları, ne de okuyacak biri var başında. Çağır komşuları gelsin… Kim kuracak rüyaları sil baştan, evleri basmış cinler. Sanırsın en fakirin evinde olurlar sadece. Zenginlerin kapısında ne hastalık ne de cin mi olur? Onların hepsi cin gibidir, şeytana pabucunu ters giydirir, çarpılmazlar mı? Rüyaları cinler basmış. Okusunlar bir Yasin. Ölmüşlerin ruhuna gider ancak. Çocuk duymaz, cinlere, cin gibilere dokunmaz, bu Allah kelamıdır, her yerde okunur, şifadır dokunmaz. Ağlasa da kurtarın beni diye, komşular ne yapacak, ne faydası olacak size. Olsa geceleri bile uyumayacak tövbe edeceklerdi geçmişleri ve gelecekleri için.
Ah bir bilseler ah bir çözselerdi sırrını şu işin. Kız korkmuş, uyanmıyor. Sarssalar da ağlıyor ama gözlerini açmıyor. Hastaneye telefon açsanız doktorlarda şaşacak. Belki sakinleştirici verecekler ama çare vermeyecekler. Rüyalar dolu. cinler gözlerin üstüne çömüş, aklına çöreklenmişler. Annesinin kucağında uyuyor sanmayın, hep beraber kolundan çekiyorlar. Tekerlemeler söylüyorlar. Gelsene, gelsene, bizimle gelsene. Annem kızar, gelemem. Gelsene. Gelemem. Gelirsin. Hem de öyle bir gelirsin, bizi arkadaş edinirsin. Bak, korkma gel. Uyanmazsa ölür bu çocuk diyor komşular. Aklını verir sonra. Aklı başında olan yok ki zaten şu anda. Ne bilecekler. Gecenin bir yarısı tanıdık bir hoca bulalım. Hangi camiye gitmeli, kimin bir tanıdığı hoca var hepsi tek tek düşünülüyor. Kitabın hangi yüzünden okumalı, kitabı nasıl okumalı bilen yok. Aslen kainat kitabını okumalı ama okunacak iblislere de dokunmalı. Ambulans geliyor, sirenin sesi uzaklardan duyuluyor. Çocuk ağlıyor. Cinler zafere az kaldı diyor. Savaş tamtamları çalınıyor. Kabuslar artık uyanıkken görülüyor. Okumalar neden faydasız? Ne okuyorlar? Ne okumalılar. Cinler mi yoksa hastalık mı? Kafalar karışık. Rüyalar karışık.
Telefonunu açıp uykusunu bölebildikleri biri okuyun diyor dediklerimi. Yüksek sesle okuyun. Çocuğun yüzüne okuyun. Eve okuyun. Kendinize okuyun. Okuyun sevdiklerine. Okuyun ki sevdiklerinizi sevdiklerinizle koruyun. Ya Hazreti Hamza, Ya Hazreti Ömer… Okuyorlar tek tek. Susuyor çocuk. Duruyor birden ağlamalar. Odada bir telefonun cılız sesi, bir tekrarlanan ses duyuluyor. Nefes almadan bekliyorlar. Cinlerin korktuğu ordular yolda şimdi. Harp meydanında Ashab-ı Bedir var. Kaçışıyorlar evrenin dört bir yanına. Ateşlerine ateşler salınıyor gökten. Her birine bir sahabe kılıcı iniyor. Çocuk görüyor, Allah görüyor, cinler görüyor, insanlar odada, insanlar kukla, insanlar görmüyor, duymuyorlar. Çünkü bilmiyorlar. Nereye gidiyorsunuz? Hani beraber gidecektik? Beni de beklesenize… Çocuk konuşuyor. İnsanlar bakışıyor. Gözleri açılıyor küçüğün. Ne oldu? Neden hepiniz buradasınız? Anne çok korktum. Soruyorlar söylemiyor hiçbir şey. Hastaneye gitmek gerekiyor diyorlar. Giyinirken çocuk yüzünde uykuyla dolu bir gülümseme. Anne diyor. Düşümde dedem gibi sakalı olan birini gördüm, saçımı okşadı bana gülümsedi, yanında da birileri vardı. Onu çok sevdim ama kim bilmiyorum diyor. Anne biliyor, ama sadece adlarını duydu. Görmek kıyamette… Belki. Rüyaları cinler bastı ve cinler düşleri aştı. İnsan? O sadece doğduğu zaman değil yaratıldığı günden beri aciz. Ama henüz bunu bilmiyor. Düş görüyor.