Bazen herşey anlamsızlaşır, boğulur gibi hisseder insan kendini.
Masalar sandalyeler üzerine gelir. Seni anlamayan,
boş konuşan boş bakan insanlarla sonuçsuz cümleler paylaşmak zorunda kalırsın.
Ayrılamazsın o ortamdan ne kadar istesen de.
Hayatın gerekliliğidir bu, kurmuş olduğun düzenin getirdikleridir.
Konuşur, konuşursun aklın yüreğin başka yerlerde, başka diyarlarda.
Başka zamanlarda, başka mekanlarda olmak istersin hep.
Bu umutsuz bir çabadır bilirsin ama istersin de bir taraftan.
Gözlerine bakarsın çevrendekilerin.
Farklı bir ışık, farklı bir açı yakalamaya çalışırsın.
Yoktur tekrar tekrar baksan da.
Belki değişir birgün diye aynı gözlere bakarsın için titreyerek.
Sokaklar kalabalıktır ama ıssız olsa keşke dersin.
Gökyüzü berraktır ama hafif yağmur istersin.
Sevgilin aramıştır aslında ama "niye daha önce aramadı ki" dersin.
Karanfil almıştır sana papatya koklamak istediğini düşünürsün.
Radyoda anılar serisinden hafif bir müzik vardır, Sezen'den bir parça olsa da dinleseydim dersin. Arkadaşın kek yapmıştır en sevdiğinden, sütlü bir tatlı olsa da yesem dersin.
Olur bazen değil mi herkese bunlar?
Olduğunu söyleyin lütfen.
Bazen, çok sık olmasa da olduğunu söyleyin ne olur...
Olması gereken, doğrusu böyledir diye bilinen şeyler vardır ya,
kalıplaşmış düzenin insanları yapıyor hepimizi.
Ve mutluluğumuzun sınırları da başkaları tarafından çiziliyor.
Mutsuzluğumuzu yaşama, gösterme hakkımız elimizden alınıyor.
İçi farklı dışı farklı bireyler haline geliyoruz.
İfade edemiyoruz duygularımızı.
Bencil olmamak, sahip olduğumuz nimetlerin değerini bilememekle suçlanıyoruz.
Aslında nasıl hissediyorsan öylesindir.
Zaman gelir bağıra çağıra şarkılar söylemek gelir içinden.
Zaman gelir ağlamaya bahane ararsın, en küçük birşeyde gözlerin ıslanır, dudakların titrer.
Bu farklı birşeydir, tarifi gerçekten zor.
Bir derdin, sıkıntın yokken bile olabilir.
İşte ben o anlarda hep denizi olan şehirde yaşamadığıma hayıflanırım.
Deniz olsaydı ah, deniz olsaydı...
İçin kabarır, gözlerin dalar gider.
Olur değil mi herkese bu?
Olduğunu söyleyin ne olur...
Yaşam bir armağan bizlere biliyorum, hayatı ve bize verdiği herşeyi seviyorum...
Ama arada bir uzaklaşma, Seni anlamayan insanların varlığından uzaklaşma,
belkide kendinden uzaklaşmadır benimkisi...
Ne kadar yüreğinde kopan fırtınaları anlatmaya çalışırsan çalış,
sadece kendin duyacaksın, bazen haykırsam duyan olur mu?
diye düşünmüyor değilim.
Yaşanan , yaşanacak olan her ne olursa olsun içimdeki güzel şeyleri
posta güvercinin ayaklarıyla sana ulaştıracağından emin olabilirsin.
Kendini anlatamamak ne kadar zormuş şu hayatta, yolda boynu bükük kalmak.
Meğer uzattığın elinin havada kalması değilmiş insanın içini acıtan .
Yüreğindeki tüm sevginin ıssız bir çölde yapayalnız kalmasıymış.
Kızmıyorum kimselere, biliyorum buna hakkım yok.
Hakkım olan hiç birşey yok onuda biliyorum.
Ben hakkım olanı zamanında almışım .
Zaman her şeyi unutturur diyorsun doğru ama yüreğimdeki izide silebilecek mi?
onuda tedavi edecek bir ilacın varmı?
alıntı