--------------------------------------------------------------------------------
Ülkemizin ve belkide dünyanın en önemli sorunlarından biri sokak çocuklarıdır. Her ülke, her kesim, her birey kendince çözümler üretmekte, planlar, projeler hazırlamakta, konu üzerinde tartışmaktadır. Peki nedir bunun çözümü? Bu çocuklara ne yapılabilir? daha önemlisi bu çocuklar ne istiyor? Bu sosyal bir hastalıksa teşhisi ve tedavisi nedir? Bu çocuklar nereden geldi?. Ben 10 senesini bu konuya vermiş bir gönüllü memur, şu an da da Çocuk Polisi olarak onların diliyle kanayan yaramıza onların dili ile ışık tutmak istiyorum.
"Ben sokak çocuğu değilim. Bana bu ismi koyanlardan bu dünyada olmazsa öbür dünyada hesap soracağım. Benim ve arkadaşlarımın anne veya babaları veya her ikisi de ölmüş, ayrılmış, bizlere bakacak güçleri kalmamış, mensup olduğumuz milletin güzel duyguları, sevgileri, dostlukları, yardımlaşma melekeleri yerini nefret, haset, hırs ve kötülüklere dönüştüğü için bizlere sokakların yolu görünmüştür. Ben ve arkadaşlarım halimizden memnun değiliz. Bize yol gösteren olursa elbet döneriz. Ama bu güne kadar soğuk ve açlık yatağımız, dayak ve azar ekmeğimiz, acı ve nefret katığımız oldu. Annemizin kucağına yatmayalı günler, aylar, hatta yıllar oldu. Bir baba şefkatiyle, okşanmayalı başımız, sevgi ile sarılan bir kola hasret sırtımız, rahmet ve merhamet busesi kondurulmayan yanaklarımız pas tuttu. Yüzlerimizin karası, elbiselerimizin yırtığı kalplerimize işledi. Ağlamayı unutalı gözlerimiz, nefretle, kinle bakmayı öğrendi. Oyunlarımız çalmak, kavga etmek ve köpekler oldu. Oyuncaklarımızı çöpten, çöplüklerden bulduk. Anılarımız, sokakta yatarken bizi bulan bekçiden, dükkânının önü kapanıyor diye polisi arayan, eline sopa alıp hiç acımadan bizlere darbeler indiren bakkal amcadan, bir şeyler aşırınca polisten kaçarken yaşadığımız şeylerle, bize acımasızlığı öğreten büyüklerimizi taklit ederek giriştiğimiz kavgalar, karakollarda yediğimiz dayaklar oldu. Her zaman aynı hâkimin karşısına çıktık. Aynı nasihatleri dinledik. Sonra yine sokaklar karındaşımız oldu. Biz okumak istiyorduk. Çalışmak istiyorduk. Sevilmek ve bizleri seven bir insana ana diye, baba diye sarılmak istiyorduk. Şimdi de bunu istiyoruz. Araya kanun, tüzük, kural koymadan kendi evladı ile ilgilenir gibi bizimle ilgilenirseniz, sokakları teper size koşarız. Biz sokakları bırakırken sakın bizi kırmayın. Sokak çocuğu demeyin. Hakaret etmeyin. Normal bir çocuk gibi davranın. Erken olgunlaşmış görünsek te biz hala çocuğuz. Şımarmamızı, aşırı hareketlerimizi hoş görün. Bunları kötülüğümüzden, sokak çocuğu olduğumuzdan, iflah olmaz bir yaratılışa sahip olduğumuzdan değil sadece çocuk olduğumuzdan yaparız. Herkes kendi çocuğunun nazına katlanıyorsa bizim nazımızı çekecek insanlar arıyoruz. O insanlar çoğaldıkça biz azalacağız. Ne olur bizi duyun. İnsanca muamele edin. Bizim de hayallerimiz, duygularımız var. Allah bizi de dünyanın en şerefli varlığı olan "İnsan" tohumundan yaratmış. Bizim yaşıtlarımız nelerden hoşlanırlarsa bizler de aynı şeylerden hoşlanıyoruz. Birçoğumuz sizlerden farklı olarak bir kurtuldu mu diğerlerini kurtarmak için harekete geçecek kadar doludur. Biz elbiselerimizi, ayakkabımızı bile paylaşırız. Sizlerin bize öğretemediği, layık görmediği sevgiyi, dostluğu, yardımlaşmayı, merhameti, vefa duygusunu sokaklar öğretti. Ey bana bir anlık sıcak bir ilgiyi çok görenler! Çözüm adına sokaktan koyun sürüsü gibi toplayıp, bir odaya doldurup dövenler, benim ne olacağımı bana sormayıp masa başında karar verenler, karnı tok - sırtı pek neden hala kaçıyor diyenler! İşte ben buyum! Beni tanıyın. Sizden daha vefalıyım. Sevgiye muhtaç kalbimle bir anlık bile bana sevgi vereni unutmam. Yıllarca hatırlarım. Ben sevgimi, ben duygularımı kalbimin en değerli yerine sakladım. Ben gözyaşlarımı göz pınarlarımın en nadide köşesine biriktirdim. Beni gerçekten seven birini bulduğum zaman çıkaracağım. Dağıtacağım. Doyasıya sevecek, yürekten ağlayacağım! Ben sokak çocuğuyum! Sizin Sokaktaki çocuğunuz!."
Ülkemizin ve belkide dünyanın en önemli sorunlarından biri sokak çocuklarıdır. Her ülke, her kesim, her birey kendince çözümler üretmekte, planlar, projeler hazırlamakta, konu üzerinde tartışmaktadır. Peki nedir bunun çözümü? Bu çocuklara ne yapılabilir? daha önemlisi bu çocuklar ne istiyor? Bu sosyal bir hastalıksa teşhisi ve tedavisi nedir? Bu çocuklar nereden geldi?. Ben 10 senesini bu konuya vermiş bir gönüllü memur, şu an da da Çocuk Polisi olarak onların diliyle kanayan yaramıza onların dili ile ışık tutmak istiyorum.
"Ben sokak çocuğu değilim. Bana bu ismi koyanlardan bu dünyada olmazsa öbür dünyada hesap soracağım. Benim ve arkadaşlarımın anne veya babaları veya her ikisi de ölmüş, ayrılmış, bizlere bakacak güçleri kalmamış, mensup olduğumuz milletin güzel duyguları, sevgileri, dostlukları, yardımlaşma melekeleri yerini nefret, haset, hırs ve kötülüklere dönüştüğü için bizlere sokakların yolu görünmüştür. Ben ve arkadaşlarım halimizden memnun değiliz. Bize yol gösteren olursa elbet döneriz. Ama bu güne kadar soğuk ve açlık yatağımız, dayak ve azar ekmeğimiz, acı ve nefret katığımız oldu. Annemizin kucağına yatmayalı günler, aylar, hatta yıllar oldu. Bir baba şefkatiyle, okşanmayalı başımız, sevgi ile sarılan bir kola hasret sırtımız, rahmet ve merhamet busesi kondurulmayan yanaklarımız pas tuttu. Yüzlerimizin karası, elbiselerimizin yırtığı kalplerimize işledi. Ağlamayı unutalı gözlerimiz, nefretle, kinle bakmayı öğrendi. Oyunlarımız çalmak, kavga etmek ve köpekler oldu. Oyuncaklarımızı çöpten, çöplüklerden bulduk. Anılarımız, sokakta yatarken bizi bulan bekçiden, dükkânının önü kapanıyor diye polisi arayan, eline sopa alıp hiç acımadan bizlere darbeler indiren bakkal amcadan, bir şeyler aşırınca polisten kaçarken yaşadığımız şeylerle, bize acımasızlığı öğreten büyüklerimizi taklit ederek giriştiğimiz kavgalar, karakollarda yediğimiz dayaklar oldu. Her zaman aynı hâkimin karşısına çıktık. Aynı nasihatleri dinledik. Sonra yine sokaklar karındaşımız oldu. Biz okumak istiyorduk. Çalışmak istiyorduk. Sevilmek ve bizleri seven bir insana ana diye, baba diye sarılmak istiyorduk. Şimdi de bunu istiyoruz. Araya kanun, tüzük, kural koymadan kendi evladı ile ilgilenir gibi bizimle ilgilenirseniz, sokakları teper size koşarız. Biz sokakları bırakırken sakın bizi kırmayın. Sokak çocuğu demeyin. Hakaret etmeyin. Normal bir çocuk gibi davranın. Erken olgunlaşmış görünsek te biz hala çocuğuz. Şımarmamızı, aşırı hareketlerimizi hoş görün. Bunları kötülüğümüzden, sokak çocuğu olduğumuzdan, iflah olmaz bir yaratılışa sahip olduğumuzdan değil sadece çocuk olduğumuzdan yaparız. Herkes kendi çocuğunun nazına katlanıyorsa bizim nazımızı çekecek insanlar arıyoruz. O insanlar çoğaldıkça biz azalacağız. Ne olur bizi duyun. İnsanca muamele edin. Bizim de hayallerimiz, duygularımız var. Allah bizi de dünyanın en şerefli varlığı olan "İnsan" tohumundan yaratmış. Bizim yaşıtlarımız nelerden hoşlanırlarsa bizler de aynı şeylerden hoşlanıyoruz. Birçoğumuz sizlerden farklı olarak bir kurtuldu mu diğerlerini kurtarmak için harekete geçecek kadar doludur. Biz elbiselerimizi, ayakkabımızı bile paylaşırız. Sizlerin bize öğretemediği, layık görmediği sevgiyi, dostluğu, yardımlaşmayı, merhameti, vefa duygusunu sokaklar öğretti. Ey bana bir anlık sıcak bir ilgiyi çok görenler! Çözüm adına sokaktan koyun sürüsü gibi toplayıp, bir odaya doldurup dövenler, benim ne olacağımı bana sormayıp masa başında karar verenler, karnı tok - sırtı pek neden hala kaçıyor diyenler! İşte ben buyum! Beni tanıyın. Sizden daha vefalıyım. Sevgiye muhtaç kalbimle bir anlık bile bana sevgi vereni unutmam. Yıllarca hatırlarım. Ben sevgimi, ben duygularımı kalbimin en değerli yerine sakladım. Ben gözyaşlarımı göz pınarlarımın en nadide köşesine biriktirdim. Beni gerçekten seven birini bulduğum zaman çıkaracağım. Dağıtacağım. Doyasıya sevecek, yürekten ağlayacağım! Ben sokak çocuğuyum! Sizin Sokaktaki çocuğunuz!."
