Bir Elif Beyânı… Elif bir dâüssıladır, ruhumuzu semânın sonsuzluğuna ulaştıran.
Bir bulutun içindeki doğmamış yağmurdur Elif, serin bir sessizlikle setrelenmiş ve ılık bir bulutla çarpışmayı bekler, çatlamış topraklara hayat, huzursuz ruhlara inşirah, sevgisiz kalplere sevgi, geçimsiz huylara hilm, vehimlerini hakikat zannedenlere huzur, su-i zanna esir olmuşlara güven, çâresiz âşıklara devâ olarak inzâl olmak, düşüvermek için.
Elif, yönsüz kalmış meczuplara pusula, kimsesizlere yoldaş, unutulmuş kabirlere Fatihâ’dır.
Elif, ‘dar kapılar’ın anahtarıdır, ‘zor’u tercih etmektir, düz ve geniş yolları değil. ‘Zor’ günlerin Bismillâh’ıdır. Şafak vakti yola koyulmanın geceden kalbe düşen niyetidir.
Elif, gençlik üzerine yağan gözyaşından ibâret bir hediyedir, tebessümlere gebe bir gözyaşı hediyesi. Yalandan, iftiradan, gıybetten, ölü eti sofralarında kabaran iştihâlardan hâlâs olmuş bir gençliğin tüm bu marazlardan azatlık hediyesidir.
Elif, altın sırlarla kaplı mücellâ bir aynadır, her tekrarda hakikati gösterir; hakikate râm olanlara, hakikatin ne olduğu gibi bir onulmaz derdi ve tecessüsü olanlara. Elif hakikate râm olmanın boynu bükük bir zârâfet doğrusudur.
Elif, harfleri birbirine eklemenin, kelâmı kelâmla buluşturmanın şekle bürünmüş ilk harfidir, kelâmın içinde mazmundur, kelâmın içinde sırdır.
Elif, her buhranımızda gönlümüze esen inşirah rûzigârının yelidir. Elif, tomurcukların zamanı geldiğinde çatlamak gibi bir kadere mahkûm kabuğunu iterek açtırdığı çiçektir. Mukâvemet eden kabukların tomurcuğa karşı zaferle biten mağlubiyetin adıdır; Elif’in mağlûbiyeti tomurcuğun çiçek açmasıdır ve tomurcuğun çiçeğe dönüşmesinin sevinci ve galibiyetidir Elif.
Elif, karşılıksız ve hiç bir hesaba müteâllik olmayan hesapsız sevginin adıdır, sonsuzluklar sonsuzluğunda kut’lanan sevgilerin ismidir Elif, esirgedikçe fakirleştiğiniz, verdikçe sahip olduğunuz zenginliğin adıdır; dostunu üzmektense her gün bin kere yanılmayı tercih ediştir Elif.
Elif, sır verildiğinde sırra, emânet verildiğinde emânete sâhip çıkmak, yola çıkıldığında yolda bırakmamaktır. Bu üç imtihandan geçiş vizesidir Elif, geçemeyenlere duyulan merhamettir Elif.
Elif, eğilip bükülmemenin, darılmamanın, hayal kırklığına uğramamanın, her türlü şaşkınlıktan kurtulmanın, iyiliğin ve güzelliklerin safında hizalanmanın hattıdır.
Elif gâyesi zafer olanların değil, varlığını hakikate fedâ edenlerin kılıcıdır. O kılıç ilâhî kelâmın ilk harfidir, o kutsal mağarada kalbe üflenen ilk harftir; kelâma bürünen ‘ikrâ emiri’nin ilk harfidir Elif.
Elif, tehlikeler karşısında kuvvettir, mağlubiyetleri zafere tebdil eden bir itimattır, tahkir kabul etmeyen onurdur.
Elif, tepelerden görünen Kusva’nın müjdesidir beklenendir, özlenendir, son hitapta ‘Allahaısmarladık’ diyerek vedâ eden boynu bükük bir zarif elvedâdır, hüzündür, ayrılıktır, rûyadan uyanıp da hakikî âlemde vuslatı bekleyen bir elvedâdır.
Elif, sonsuza kadar sürecek olan iyilik ve kötülüğün mücadelesinde bu iki hattı ayıran ölçünün çizgisidir
Elif tâkattir, dermandır, ‘her dem yeniden doğarız, bizden kim usanasıdır’.
Elif, kararlılıktır, yine ve yeniden başlayabilme irâdesidir.
Elif, cem olmaktır, aynı safta hizalanmaktır, el bağlamaktır, kıyamdır, duadır. Elif, hem tahammüldür hem de sefer. Zaferle değil seferle yükümlü olma şuurudur Elif.
Elif, zafer için gayret, akıl, donanım kuşanmadır.
Elif, elde bir doğruluk âsâsıdır, doğrulukla gök kubbeyi ayakta tutabilmeye inanmaktır.
Elif harfler içinde nasıl sâkin ise, doğru yolda olmanın da huzur ve sükûnetidir Elif.
Elif sendelediğimizde istinadgâhımızdır, düştüğümüz yerden kalkmanın kuvvetidir.
Elif bir keyfiyet derdidir, nitelik hassasiyetidir.
Elif biricik ve kısacık hayatlarımızı fedâ edeceğimiz bir sevdâdır; her gün yeniden kuşandığımız. Hâbil ve Kâbil ile başlayan bir savaşta yer aldığımız saftır. Sonumuzu hesâb etmeden, parmak hesabı yapmadan, makam, mevki, mansıp, ikbâl, masivâ ruyâsı görmeden, ‘orada kim var?’ denildiğinde sağına soluna bakmadan ve tereddüt etmeden ‘ben varım’ cevabıyla öne atılan bir adımdır.
Elif, Fırat’ın kenarında kaybolan koyunun hesabının korkusudur. Bir şey yapabilecekken yapmamanın da mesuliyetine inanmaktır.
Elif, bir yolculuk hâlidir, ezelden ebede bir yolculuk hâli, ezelî yakîn ve ebedî emîn sevgilerin yolcululuk hâli. Yola çıkmayanlara, yoldan dönenlere üzülmeyeceğimiz, kırılmayacağımız, yolculuğa iştirâk edenlere, varacağımız menzilin heyecanıyla sevinemeyeceğimiz bir yolculuk hâlidir Elif.
Elif, bir selâmdır, ves-selâm…
-alıntı-