Ey İnsanlar! Verdiği nimetler için Allah’a şükrediniz. Ve nimeti sadece ondan bekleyiniz. Çünkü o şöyle buyurdu:
“Size ulaşan her nimet Allah’tandır”. (Nahl Süresi, 53)
Ey Allah’ın nimetini istediği gibi kullananlar, hani Allah’a şükrünüz nerede?! Ey nimetin başkasından geldiğini düşünen! Bazen nimeti başkasından beklersin, bazen de eldekini az bulup ondan daha fazlasını istersin. Bazen de nimetinden yararlanıp O’na isyan ediyorsun.
Ey oğul! Asıl tek başın kalınca haramlardan sakınmalısın, ancak böylelikle isyandan ve hatalardan kurtulabilirsin. Allah’ın seni gördüğünü sana hatırlatarak bir murakabeyedir asıl ihtiyacın. Halvet anında en fazla ihtiyacın olan şey işte budur. Bununla da bitmiyor. Daha sonra da nefsinle, arzularınla ve şeytanla sürekli savaşmak mecburiyetindesin. İnsanların büyük bir kısmını yıkan hatalarıdır. Zahidleri yıkan şehvetleridir. Abdalları yıkan ise halvetlerinde dünyevî düşünceye dalmaları ve akıllarından gelip geçen bir anlık hatıratlarıdır. Sıddıkları yıkan ise bir anlık yanılmalarıdır. Onların bütün uğraşmaları kalplerini korumaktır. Çünkü onlar, Padişahın kapısında uyuyup, davet makamında ayakta beklerler. İnsanları Hak (cc)’ı bilmeye çağırırlar. Devamlı bir şekilde kalpleri Hakk’a çağırırlar.
Şöyle derler:
Ey kalpler, ey ruhlar, ey insanlar, ey cinler, ey padişahın huzuruna çıkmak isteyenler. Padişahın kapısına koşun. Kalp ayaklarınızla, tevhid ayaklarınızla, marifet ve vera ayaklarınızla O’na koşun. Dünyadan, ahretten kısaca Mevla’nın dışındaki her şeyden elinizi çekerek O’na koşun. Ariflerin bütün meşguliyetleri bu olmuştur. Onların bütün gayreti insanları düzeltmek idi. Onların bu gayretleri semadan arza, arştan toprağa her şeyi kuşattı.
Ey oğul! Nefsini ve arzularını senden uzaklaştır. Şu topluluğun ayaklarının altındaki yer gibi ol. Çiğneyip geçtikleri toprak ol. Hakk (cc) ölüden diriyi çıkarır, diriden de ölüyü çıkarır. Küfür ölümü ile ölmüş ana babasından Hz. İbrahim Aleyhisselam’ı çıkardı. Mümin diridir kafir ise ölüdür. Müşrik de ölüdür. Bunun için Allah bazı yerlerde şöyle buyurdu: “Yarattıklarımdan ilk ölen İblis’tir”. Yani bana karşı geldi. İsyanı ile de öldü. Bu yaşadığımız zaman ahir zamandır. Caddeler nifak ve yalancılıkla doldu. Deccal münafık yalancılarla oturmayın.
Vay be! Hem münafık, hem yalancı, hem kafir, hem facir ve müşrik olan nefsin ile nasıl olur da dost olabiliyorsun? Nefsin isteklerine karşı çık asla ona uyma. Sıkı sıkıya bağla onu, salıverme, hapset onu. Hakkından gelecek neyse onunla mükafatlandır onu. Çeşitli mücahedelerle onu kontrol altına al. Arzulara sıra gelince, onun da dizginlerini eline al. Sen onun sırtına çık ama asla onun senin sırtına çıkmasına müsaade etme. Asla tabiatınla arkadaş olma! Çünkü aklı olmayan küçük bir çocuktur o. Yapacaklarını küçük bir çocuktan nasıl öğrenebilirsin, emirlerini nasıl ondan alırsın?
Şeytana gelince; O deden Hz. Adem’in düşmanı olduğu gibi senin de düşmanındır. Onunla nasıl barışırsın, emirlerine nasıl uyarsın. Onunla senin aranda ta eskilere dayanan bir kan davası ve düşmanlık vardır. Hem babanın ve hem annenin katili olan O şeytana asla güvenme. Sana hakim olunca, Anne–babanı öldürdüğü gibi seni de öldürür. Takvayı kendine silah yap. Allah (cc) için olan Tevhidi O’nun için olan murakabeyi, halvetlerinde haramlardan sakınmayı, sadakatı ve Allah’tan gelecek yardımı da ordu yap. Bu silahlar ve bu ordu, evet ancak bunlar onu mağlup eder, geri püskürtür ve onun şer ordusunu dağıtır. Hakk (cc) seninle olduktan sonra onu hezimete uğratmak nedir ki?
Ey oğul! Dünya hayatı ile ahiret hayatını birbirine çok yakınlaştır ve ikisini bir tek mekan yap. Dünya ve ahreti kalbinden çıkarıp atarak Mevla’nla başbaşa kal. Ancak O’nun dışındakilerden kurtulunca huzura kabul edilirsin. Halka umut bağlayıp Hak’tan kopma. Bu mazeretleri benliğinden kopar at. Kurtul bu sebeplere sarılmaktan. Bütün bunları gerçekleştirdiğin zaman da dünyayı nefsi ihtiyaçlarını temin etmede, ahret hayatını kalbî işlerin için, Mevla’yı da özün için elde et.
Ey oğul! Nefsine ve arzularına uyma. Ne dünya için ne de ahiret için uğraş. Hakk (cc)’ın dışında kalan hiçbir şeye uyma, sonsuza kadar bitip tükenmeyen bir servetin sahibi olursun. İşte o zaman, Hak katından sana sonrasında asla sapıtmanın olmadığı bir hidayet bahşedilir. Yapmış olduğun günahlarından tövbe et ve onlardan Mevla’na koş. Tövbe edince içinle ve dışınla tövbe et. Tövbe bir işin merkezidir. Halis tövbe ile günah elbiselerini çıkar. Mecazi değil gerçekten haya Allah’tandır. Bu da dinin emirlerini yaparak azalarımızı temizledikten sonra ancak kalbin yapacağı bir iştir. Beden için olan ibadet vardır, kalp için olan ibadet vardır.
Mazeretlerini bir kenara itmiş ve insanlardan ilgisini uzaklaştırmış kalp, tevekkül ve Marifetullah ile, sebeplerden uzaklaşıp o sebepleri yaradanın deryasına dalar. Ne zaman ki o deryanın ortalarına varır işte o zaman şöyle der: ”Beni yardandır bana hidayeti veren. Bir sahilden bir diğerine, bir konaktan bir konağa ulaştıran odur”. Sonunda da istikamet caddesinde karar kılar. Ne zaman Rabb’ini ansa o caddede yeni yeni tecellilere ulaşır ve caddedeki engeller bir bir kalkar. Hak (cc)’ı isteyen kulun kalbi mesafeleri tek tek aşar ve ondan ayrı olan her şey arkasında kalır. Yol alırken korkulacak bir şeyler oldu mu imanı ortaya çıkar ve ona cesaret verir. Böylece vahşet ve korku ateşlerini darmadağın ettikten sonra korkunun yerini ünsiyet nuru ve yakınlaşma rahatlığı alır.
Ey oğul! Hastalık sana gelince onu sabır eliyle karşıla ve devası gelinceye kadar da sükûnet içinde bekle. Deva gelince onu da şükür eliyle karşıla. Böyle yaptın mı dünya hayatında huzur içinde olursun.
“Size ulaşan her nimet Allah’tandır”. (Nahl Süresi, 53)
Ey Allah’ın nimetini istediği gibi kullananlar, hani Allah’a şükrünüz nerede?! Ey nimetin başkasından geldiğini düşünen! Bazen nimeti başkasından beklersin, bazen de eldekini az bulup ondan daha fazlasını istersin. Bazen de nimetinden yararlanıp O’na isyan ediyorsun.
Ey oğul! Asıl tek başın kalınca haramlardan sakınmalısın, ancak böylelikle isyandan ve hatalardan kurtulabilirsin. Allah’ın seni gördüğünü sana hatırlatarak bir murakabeyedir asıl ihtiyacın. Halvet anında en fazla ihtiyacın olan şey işte budur. Bununla da bitmiyor. Daha sonra da nefsinle, arzularınla ve şeytanla sürekli savaşmak mecburiyetindesin. İnsanların büyük bir kısmını yıkan hatalarıdır. Zahidleri yıkan şehvetleridir. Abdalları yıkan ise halvetlerinde dünyevî düşünceye dalmaları ve akıllarından gelip geçen bir anlık hatıratlarıdır. Sıddıkları yıkan ise bir anlık yanılmalarıdır. Onların bütün uğraşmaları kalplerini korumaktır. Çünkü onlar, Padişahın kapısında uyuyup, davet makamında ayakta beklerler. İnsanları Hak (cc)’ı bilmeye çağırırlar. Devamlı bir şekilde kalpleri Hakk’a çağırırlar.
Şöyle derler:
Ey kalpler, ey ruhlar, ey insanlar, ey cinler, ey padişahın huzuruna çıkmak isteyenler. Padişahın kapısına koşun. Kalp ayaklarınızla, tevhid ayaklarınızla, marifet ve vera ayaklarınızla O’na koşun. Dünyadan, ahretten kısaca Mevla’nın dışındaki her şeyden elinizi çekerek O’na koşun. Ariflerin bütün meşguliyetleri bu olmuştur. Onların bütün gayreti insanları düzeltmek idi. Onların bu gayretleri semadan arza, arştan toprağa her şeyi kuşattı.
Ey oğul! Nefsini ve arzularını senden uzaklaştır. Şu topluluğun ayaklarının altındaki yer gibi ol. Çiğneyip geçtikleri toprak ol. Hakk (cc) ölüden diriyi çıkarır, diriden de ölüyü çıkarır. Küfür ölümü ile ölmüş ana babasından Hz. İbrahim Aleyhisselam’ı çıkardı. Mümin diridir kafir ise ölüdür. Müşrik de ölüdür. Bunun için Allah bazı yerlerde şöyle buyurdu: “Yarattıklarımdan ilk ölen İblis’tir”. Yani bana karşı geldi. İsyanı ile de öldü. Bu yaşadığımız zaman ahir zamandır. Caddeler nifak ve yalancılıkla doldu. Deccal münafık yalancılarla oturmayın.
Vay be! Hem münafık, hem yalancı, hem kafir, hem facir ve müşrik olan nefsin ile nasıl olur da dost olabiliyorsun? Nefsin isteklerine karşı çık asla ona uyma. Sıkı sıkıya bağla onu, salıverme, hapset onu. Hakkından gelecek neyse onunla mükafatlandır onu. Çeşitli mücahedelerle onu kontrol altına al. Arzulara sıra gelince, onun da dizginlerini eline al. Sen onun sırtına çık ama asla onun senin sırtına çıkmasına müsaade etme. Asla tabiatınla arkadaş olma! Çünkü aklı olmayan küçük bir çocuktur o. Yapacaklarını küçük bir çocuktan nasıl öğrenebilirsin, emirlerini nasıl ondan alırsın?
Şeytana gelince; O deden Hz. Adem’in düşmanı olduğu gibi senin de düşmanındır. Onunla nasıl barışırsın, emirlerine nasıl uyarsın. Onunla senin aranda ta eskilere dayanan bir kan davası ve düşmanlık vardır. Hem babanın ve hem annenin katili olan O şeytana asla güvenme. Sana hakim olunca, Anne–babanı öldürdüğü gibi seni de öldürür. Takvayı kendine silah yap. Allah (cc) için olan Tevhidi O’nun için olan murakabeyi, halvetlerinde haramlardan sakınmayı, sadakatı ve Allah’tan gelecek yardımı da ordu yap. Bu silahlar ve bu ordu, evet ancak bunlar onu mağlup eder, geri püskürtür ve onun şer ordusunu dağıtır. Hakk (cc) seninle olduktan sonra onu hezimete uğratmak nedir ki?
Ey oğul! Dünya hayatı ile ahiret hayatını birbirine çok yakınlaştır ve ikisini bir tek mekan yap. Dünya ve ahreti kalbinden çıkarıp atarak Mevla’nla başbaşa kal. Ancak O’nun dışındakilerden kurtulunca huzura kabul edilirsin. Halka umut bağlayıp Hak’tan kopma. Bu mazeretleri benliğinden kopar at. Kurtul bu sebeplere sarılmaktan. Bütün bunları gerçekleştirdiğin zaman da dünyayı nefsi ihtiyaçlarını temin etmede, ahret hayatını kalbî işlerin için, Mevla’yı da özün için elde et.
Ey oğul! Nefsine ve arzularına uyma. Ne dünya için ne de ahiret için uğraş. Hakk (cc)’ın dışında kalan hiçbir şeye uyma, sonsuza kadar bitip tükenmeyen bir servetin sahibi olursun. İşte o zaman, Hak katından sana sonrasında asla sapıtmanın olmadığı bir hidayet bahşedilir. Yapmış olduğun günahlarından tövbe et ve onlardan Mevla’na koş. Tövbe edince içinle ve dışınla tövbe et. Tövbe bir işin merkezidir. Halis tövbe ile günah elbiselerini çıkar. Mecazi değil gerçekten haya Allah’tandır. Bu da dinin emirlerini yaparak azalarımızı temizledikten sonra ancak kalbin yapacağı bir iştir. Beden için olan ibadet vardır, kalp için olan ibadet vardır.
Mazeretlerini bir kenara itmiş ve insanlardan ilgisini uzaklaştırmış kalp, tevekkül ve Marifetullah ile, sebeplerden uzaklaşıp o sebepleri yaradanın deryasına dalar. Ne zaman ki o deryanın ortalarına varır işte o zaman şöyle der: ”Beni yardandır bana hidayeti veren. Bir sahilden bir diğerine, bir konaktan bir konağa ulaştıran odur”. Sonunda da istikamet caddesinde karar kılar. Ne zaman Rabb’ini ansa o caddede yeni yeni tecellilere ulaşır ve caddedeki engeller bir bir kalkar. Hak (cc)’ı isteyen kulun kalbi mesafeleri tek tek aşar ve ondan ayrı olan her şey arkasında kalır. Yol alırken korkulacak bir şeyler oldu mu imanı ortaya çıkar ve ona cesaret verir. Böylece vahşet ve korku ateşlerini darmadağın ettikten sonra korkunun yerini ünsiyet nuru ve yakınlaşma rahatlığı alır.
Ey oğul! Hastalık sana gelince onu sabır eliyle karşıla ve devası gelinceye kadar da sükûnet içinde bekle. Deva gelince onu da şükür eliyle karşıla. Böyle yaptın mı dünya hayatında huzur içinde olursun.
