Gökkuşağını görmek çocuk yüreğimin sevinciymiş. Ceplerime doldurduğum yeşil eriklerlerin aynı tadı yok. Dost dediğim insanların sayısı sayfaları aştı ama yine bir başıma, yalnızlık dizelerine hayat veriyorum. Yüreğim bu kadar mı nasırlaştı ?Hayallerim hayata gebe, ben hayallerime. Kim kime daha çok muhtaç, daha sevdalı. Göremez oldum geveze yanımı, arsız bakışlarımı. Ölüme hasret yürekler sarmışken dört bir yanımı ben hala çocukça oyunlar peşindeyim. Doğru bildiğin bu yolda kim bilir kimin şeytanı çelme takıp yere düşürecek. Rüzgâra yenik yusufçuklar gibi parlak kanatlarımı kim bilir kim kıracak. Kolumu büküp canımı yakan bu güce, ellerimi toprağa vurup ne zaman pes diyeceğim.
Üzerimden gelip geçen bulutlar ne vardı sanki beni benden, bu diyardan alıp götürse. Papatyaların yaprakları kandırmıyordu artık içimdeki çocuğu. Bu âlemde bir tek ben miyim numune?
Sığ düşüncelerin girdabında boğulurken, keşke parmaklarım klavye üzerinde sendeleyip bir o yana bir buyana savrulacağına ruhumdaki Burağın ayaklarının tozuna bir yetişebilseydi. Kaf dağının arkasındaki Anka kuşuna emanet ettiğim umudumu anlatabilirdim. Hiç gelmeyen baharımı toprağa düşen her damlada hasretle ararken, nasıl Musa olup Kızıldeniz’i yol ettiğimi gösterebilirdim.
Gönül koyduğuma sımsıkı sarılırken, gözlerimin nasılda Ebabilleri aradığına şahit olurdun. Yusuf’a yoldaş Harun gibi bir kardeşim olsun. Gönlümün dili, ruhumun yoldaşı, çilemin yabancısı olmasın. Ne zaman büyüdüğünün, ezildiğinin, günahları bir bir ipe dizdiğinin farkına varacaksın.
Sitemsiz yürür mü bu gönül gemisi karada? Çakıl taşlarının, dikenlerin bedenime derin yaralar açmasına aldırmadan sımsıkı sarılabilir miyim umuduma? Umut neydi ki bu can için? Aldatıcı dünya hayatının tek taşı mıydı?
Sorarım cebi delik yüreğime: Ne zaman demir attınız dünyalık hayaller? Para, statü, aşk, mevki, makam hangi arada derede girdiniz? Sözde zift çekmiştim. Kat üstüne bin kat. Allah’ım ilk ne zaman yan çizdim sırat-ı müstakimden? Ne zaman İslami kaideleri zorlayıp kendi kalıbıma uydurdum?
Altın tepsilerde sunulan bal şerbetini şifa niyetine ruhuma salarken, şeytanı ve de nefsimi görmemek adına bahaneler sundum gittikçe daralan beynime, Yaradanıma. Dünyada yükselen bir şeyi alçaltmak, Allah’ın değişmez kanunu iken; Kalbimizde yükselttiğimiz her bir dünyalık için daha ne kadar alçalacaktık? Biriktirdiğim sermayem bu mu olacaktı? Bir kaç parlak çakıl taşı.
Şimdi de size sorar fukara yürek. Nefes alıyorsan hala. Dünyalık umut peşinde olma. İdrakin yüceliğine eremiyorsan eğer, İnkârın basitliğinden sıyrıl. Umulur ki Rabbin için büyüttüğün ümit sermayelerin en ağırı olur.
Katrenur
Aydınlık sabahı düşün ve durgun karanlık geceyi. Rabbin seni ne unuttu ne de darıldı... Öteki dünya senin için (hayatının) bu ilk bölümünden mutlaka daha iyi olacak! Ve zamanı geldiğinde Rabbin sana (kalbinden geçeni) bağışlayacak ve seni hoşnut kılacak.(Duha-1/5)
Üzerimden gelip geçen bulutlar ne vardı sanki beni benden, bu diyardan alıp götürse. Papatyaların yaprakları kandırmıyordu artık içimdeki çocuğu. Bu âlemde bir tek ben miyim numune?
Sığ düşüncelerin girdabında boğulurken, keşke parmaklarım klavye üzerinde sendeleyip bir o yana bir buyana savrulacağına ruhumdaki Burağın ayaklarının tozuna bir yetişebilseydi. Kaf dağının arkasındaki Anka kuşuna emanet ettiğim umudumu anlatabilirdim. Hiç gelmeyen baharımı toprağa düşen her damlada hasretle ararken, nasıl Musa olup Kızıldeniz’i yol ettiğimi gösterebilirdim.
Gönül koyduğuma sımsıkı sarılırken, gözlerimin nasılda Ebabilleri aradığına şahit olurdun. Yusuf’a yoldaş Harun gibi bir kardeşim olsun. Gönlümün dili, ruhumun yoldaşı, çilemin yabancısı olmasın. Ne zaman büyüdüğünün, ezildiğinin, günahları bir bir ipe dizdiğinin farkına varacaksın.
Sitemsiz yürür mü bu gönül gemisi karada? Çakıl taşlarının, dikenlerin bedenime derin yaralar açmasına aldırmadan sımsıkı sarılabilir miyim umuduma? Umut neydi ki bu can için? Aldatıcı dünya hayatının tek taşı mıydı?
Sorarım cebi delik yüreğime: Ne zaman demir attınız dünyalık hayaller? Para, statü, aşk, mevki, makam hangi arada derede girdiniz? Sözde zift çekmiştim. Kat üstüne bin kat. Allah’ım ilk ne zaman yan çizdim sırat-ı müstakimden? Ne zaman İslami kaideleri zorlayıp kendi kalıbıma uydurdum?
Altın tepsilerde sunulan bal şerbetini şifa niyetine ruhuma salarken, şeytanı ve de nefsimi görmemek adına bahaneler sundum gittikçe daralan beynime, Yaradanıma. Dünyada yükselen bir şeyi alçaltmak, Allah’ın değişmez kanunu iken; Kalbimizde yükselttiğimiz her bir dünyalık için daha ne kadar alçalacaktık? Biriktirdiğim sermayem bu mu olacaktı? Bir kaç parlak çakıl taşı.
Şimdi de size sorar fukara yürek. Nefes alıyorsan hala. Dünyalık umut peşinde olma. İdrakin yüceliğine eremiyorsan eğer, İnkârın basitliğinden sıyrıl. Umulur ki Rabbin için büyüttüğün ümit sermayelerin en ağırı olur.
Katrenur
Aydınlık sabahı düşün ve durgun karanlık geceyi. Rabbin seni ne unuttu ne de darıldı... Öteki dünya senin için (hayatının) bu ilk bölümünden mutlaka daha iyi olacak! Ve zamanı geldiğinde Rabbin sana (kalbinden geçeni) bağışlayacak ve seni hoşnut kılacak.(Duha-1/5)